Met een hijskraan uit de zoute diepten van de koude, voedselrijke Atlantische wateren van Galicië gehesen, weegt een touw zwaar met trossen mosselen die klingelen als castagnetten. Xindo Amado staat te popelen om zijn laatste oogst te proeven, laat een handvol gitzwarte schelpen los en biedt ze me aan. Ze zijn bedekt met zoutkristallen en slierten zeewier en ruiken heerlijk naar de oceaan.

Vijfhonderd touwen zijn opgehangen aan Xindo's batea, een houten platform in de vorm van een rooster dat in een riviermonding dicht bij het Spaanse vasteland drijft en gezamenlijk een kraamkamer vormt voor de gewaardeerde schelpdieren uit de regio die slechts één keer per jaar worden geoogst. Er drijven ongeveer 3000 van deze structuren in de wateren van Galicië, allemaal al generaties lang in familiebezit en met trots bewaakt.

"We hebben moeite om te concurreren met de massaproductie van kwekerijen in China en Chili," vertelt Xindo, die onthult dat 20 van zijn mosselen van wereldklasse slechts €1,30 opbrengen op de markt, maar dit is echt liefdewerk.


Bron van leven

De oceaan is altijd al een bron van leven geweest voor de bevolking in het noordwesten van Spanje, een regio die doordrenkt is van tradities en gekenmerkt wordt door smaragdgroene heuvels, romaanse terracottakerken en aardse Keltische wortels. Het zilte water stroomt als bloed door hun aderen.

Het gebied is vooral bekend vanwege de kathedraalstad Santiago de Compostela, de laatste halte voor duizenden pelgrims die een van de vele Camino-routes volgen die zijn geïnspireerd op het verhaal van de heilige Jacobus, wiens lichaam door zijn volgelingen van Jeruzalem naar het huidige Galicië werd gedragen. Maar nu de temperaturen in Zuid-Europa de pan uit rijzen en veel delen van de Middellandse Zee in juli en augustus ondraaglijk worden, richten meer vakantiegangers hun aandacht op de kustlijnen in het Spaanse noorden.

Hoewel rotsachtig, ruig en enigszins ruw aan de randen, is er hier een product met wat polijsting: A Creba, het eerste luxe privé-eiland van Noord-Europa.

Credits: PA;


Privé-retraite

"Mijn grootvader kocht dit eiland 50 jaar geleden," vertelt Jose Penas me, terwijl we in een open patio lounge zitten te eten van mosselen uit Xindo's batea, een paar minuten varen verderop. "Het was een rots zonder bomen. Het kostte hem de prijs van een kleine auto."

Vijf decennia later ziet de plek - met een diameter van slechts 1 km - er onherkenbaar uit. Parasoldennen geven schaduw aan paden die bezaaid zijn met reusachtige dennenappels en twee ezels grazen op glinsterende groene gazons. In het midden, helemaal bovenaan het eiland, staat het voormalige huis van de familie, nu een 12-persoons woning die beschikbaar is voor privéverhuur, volledig bemand en voorzien van twee motorboten en een zeilboot om de omgeving te verkennen.

Jose's grootvader, Emilio, een selfmade man die het familie-imperium van supermarkten, restaurants en hotels in Spanje en Tenerife oprichtte, gebruikte het eiland oorspronkelijk als een toevluchtsoord en vond troost in de eenvoudige praktijk van het verbouwen van fruit en groenten.


Afgelegen

Ondanks het feit dat A Creba op minder dan een uur rijden van de luchthaven van Santiago ligt, voelt het opmerkelijk afgelegen aan. Terwijl ik naar de zee staarde, met een waas aan de horizon, kon ik me gemakkelijk inbeelden dat ik op een veel exotischer plek was. Dolfijnen die vlakbij bruinvissen dragen bij aan het gevoel van de verre wildernis.

"Dit is een plek voor mensen die iets anders willen, mensen met een andere mentaliteit," vervolgt José, terwijl hij een helder glas Albarino inschenkt - een van de vele uitstekende lokale wijnen die de keuken rijk is.

A Creba is verre van benauwd en stijf, maar juist heel huiselijk - gasten worden uitgenodigd om hapjes mee te nemen uit de voorraadkasten in de keuken en een buitengrill wordt al snel het middelpunt voor levendige parrilla's van sissend vlees en vis, geserveerd op een lange houten bank. Als een duik in de oceaan te verfrissend is, bieden een verwarmd buitenzwembad en jacuzzi een uitnodigend alternatief. Maar waar je ook bent op het landgoed, de bezienswaardigheden, geluiden en smaken van de zee zijn nooit ver weg.

In de patio is een traditioneel vissersschip omgetoverd tot salontafel en boven de deuropening hangt een walvisbot uit de zee. Binnen zijn de kamers ingericht met maritieme memorabilia - van houten roeren aan de slaapkamermuren tot navigatie-instrumenten die ooit in een onderzeeër werden gebruikt.


Drijfhout

De dichtstbijzijnde vertaling voor A Creba is drijfhout - voorwerpen die per ongeluk verloren zijn gegaan en per ongeluk zijn teruggevonden.

"Dit alles komt oorspronkelijk uit Galicië," zegt Jose. "Nu is het teruggebracht naar huis."

Het stuk met misschien wel de vreemdste achtergrond is een spiegel die in de woonkamer hangt, gemaakt van versplinterd glas van de kathedraal van Santiago. In 2004 was de Braziliaanse voetballer Ronaldinho in de stad om een reclamespot te filmen toen hij een schot verkeerd inschatte en een ruit brak.

De gerecyclede decoratie zorgt zeker voor een goed gesprek tijdens een etentje, maar het is ook een voorbeeld van de nadruk op duurzaamheid in het hart van A Creba. Hoewel twee generatoren voor een back-up zorgen, wordt de meeste stroom opgewekt door een windturbine, zonnepanelen en biomassaverbranders. Om de ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden, komt het voedsel grotendeels uit de omgeving, inclusief de eieren van de kippen op een naburige boerderij.

Het leven op een eiland vraagt tenslotte om een zekere vindingrijkheid.

Of je nu de luiken sluit als er een storm opsteekt of je koestert in de zon langs een zeewering van granieten keien, op jezelf vertrouwen (met een beetje discrete hulp van anderen) kan de grootste luxe van allemaal zijn.