Als ik tijd doorbreng, zoals ik zo vaak doe in de vrede en rust van het platteland van Portugal, word ik soms in een vals gevoel van veiligheid gesust. Dat komt omdat het feit dat ik hier in dit fantastische land ben, me een gevoel van rust en perspectief geeft. Hier in de uitgestrekte open ruimten van de Alentejo doe ik vaak een stapje terug, haal diep adem en bestudeer wat mensen "het grotere geheel" noemen. Na lange perioden van zorgvuldige contemplatie, plof ik neer in een comfortabele stoel (biertje in de hand) en roep ik bij mezelf uit: "Oh mijn hemel, is de wereld helemaal gek geworden!".

Echt waar! Wat is er aan de hand in de grote boze wereld? Zaken zoals de oorlog in Oekraïne bijvoorbeeld. Dat vreselijke conflict dat hier op Europese bodem woedt, vertoont geen tastbare tekenen dat het snel zal afkoelen.

Integendeel. Het lijkt erop dat Zelensky routinematig zijn kenmerkende gevechtsbroek en olijfgroene t-shirts aantrekt en het tot zijn missie maakt om Westerse leiders te smeken hem te helpen wat nu nog een proxyoorlog is, op te stoken tot een regelrechte catastrofe. Als hij de kans krijgt (en de juiste steun) lijkt het me dat hij graag een politiek van verschroeide aarde zou voeren.

Zelensky is terecht razend enthousiast over de brutale invasie van Poetin in zijn land. Het lijkt erop dat zowel hij als de Oekraïense autoriteiten het risico willen nemen om een veel groter conflict te ontketenen om de neus van de Russische beer goed te kunnen bloeden. Maar tegen welke prijs? Dat is de echte vraag.

Voor zover ik kan zien, lijkt het de Oekraïners niet veel uit te maken wie er nog meer in dit bittere conflict wordt meegesleurd. En dat is een enorme zorg, want er komt binnenkort een nieuwe regering naar het Witte Huis. Wie weet welke invloed zij kunnen uitoefenen en hoe de situatie in Oekraïne daarna zal uitpakken?

Ik zou Zelensky willen vragen hoe "winnen" er volgens hem uitziet? En gelooft hij echt dat Poetin bluft als hij zegt dat hij kernwapens zal gebruiken?

Tot nu toe is Poetin vrij ondubbelzinnig geweest over de middelen die hij zou kunnen inzetten om deze oorlog in Oekraïne te winnen. Rusland heeft benadrukt dat als westerse bondgenoten daadwerkelijk toestemming geven aan Oekraïense strijdkrachten om langeafstands (westerse) ballistische raketten diep op Russisch grondgebied af te vuren, zij dit zullen opvatten als directe westerse vijandigheid. Rusland zou zich dan gedwongen zien om dienovereenkomstig te reageren. Het is behoorlijk eng spul.

Of is dit weer zo'n bluf van Poetin? Persoonlijk test ik het liever niet uit. Per slot van rekening suggereerden veel zeer slimme pundits (en politici) dat Poetin gewoon aan het "bluffen" was toen hij meer dan 100.000 Russische troepen aan de Oekraïense grens verzamelde. Eerlijk gezegd leek deze enorme mobilisatie van militair personeel en materieel mij niet echt op bluffen.

Toegegeven, ik ben geen militair strateeg, maar dat gezegd hebbende, de dingen werkten meer in overeenstemming met mijn inschattingen dan wat de meeste geleerden op dat moment suggereerden. Ik zou oprecht willen dat ik het mis had, want de gevolgen waren volkomen tragisch. Het enige wat ik nu tegen al die "experts" kan zeggen is - wat een bluf is dit geworden!

Alsof al het bloedvergieten in Oekraïne nog niet genoeg is, zijn we ook nog getuige van een snel escalerend conflict in het Midden-Oosten. Op het moment van schrijven geloven velen dat Israël op het punt staat een vergeldingsaanval op Iran uit te voeren na hun recente raketaanval op Israël.

We zijn op dit moment dan wel niet verwikkeld in een echte wereldoorlog, maar ik begin me er wel van bewust te worden dat de wereld inderdaad op meer dan één manier "in oorlog" is.

Ondanks al deze voortdurende negativiteit, blijft het niet bij wat ik tot nu toe in dit artikel heb aangestipt. Grote delen van Noord-Afrika zijn bijvoorbeeld al verboden gebied geworden of zijn hard op weg om dat te worden. Er is zoveel in beroering. Zelfs Uncle Sam is nu meer dan een beetje gek en lijkt af te dalen naar een staat van chaos. Hoewel het mainstreamverhaal van Amerika onophoudelijk hamert op inclusiviteit, gelijkheid en tolerantie, heerst er absoluut verdeeldheid.

Met alle problemen in de wereld die zoveel ellende en instabiliteit veroorzaken, zullen er ongetwijfeld binnenkort nog meer vluchtelingen op de vlucht slaan. Zonder dat ik helemaal Enoch Powell wil worden, als het op immigratie aankomt, heeft Europa duidelijk nog niets gezien.

Al deze helse conflicten, van Syrië tot Libië, van Beiroet tot Gaza, zorgen ervoor dat hele steden snel tot puin worden herleid. De humanitaire kosten moeten nog volledig worden gerealiseerd, hoewel ze natuurlijk enorm zullen zijn. Er komt een tijd, in de niet al te verre toekomst, dat al die arme ontheemde zielen hun opties moeten afwegen. Waar zullen ze naartoe gaan, aangezien grote delen van hun thuisland niet langer geschikt zijn voor menselijke bewoning? Logistiek alleen al wijst erop dat het niet Zuid-Amerika of Congo zal zijn.

We kunnen dus wel stellen dat het er verdomd somber uitziet op het wereldtoneel? Helaas ziet het er thuis in het oude Blighty ook niet zo vrolijk uit. Ondanks het feit dat er weinig over wordt gezegd in de reguliere media, gaat er geen week voorbij zonder dat de problemen in het Midden-Oosten of de Oekraïne zich verspreiden over de Britse straten in de vorm van massademonstraties en protesten. Er is nauwelijks een stad te vinden waar niet regelmatig pro-Palestijnse marsen, tegendemonstraties of pro/anti-immigratieprotesten worden gehouden. Luide scheldpartijen en gewelddadige schermutselingen zijn aan de orde van de dag en ik voel me er niet bepaald prettig of optimistisch bij. Ik moet er niet aan denken hoe dit alles uiteindelijk zal aflopen.

Ik sta perplex van hoe vaak mij wordt gevraagd wie ik "steun" als het gaat om internationale conflicten. Ik schijn geen vrienden te winnen, zelfs niet door me afzijdig te houden! Ik vind het gewoon moeilijk om positief te kijken naar een "kant" die medeplichtig is aan de vernietiging van mensenlevens en bezittingen. Weinig gewone mensen hebben ooit iets gewonnen bij een conflict. Sommigen lopen misschien weg met een pond vlees en misschien, als ze echt geluk hebben, kunnen ze een vlag hijsen in naam van een of andere saaie ideologie. Maar nogmaals, tegen welke prijs?

Eerlijk gezegd zie ik bij een conflict alleen maar aanzwellende rijen verloren en verminkte zielen. Ik zie hoe gloednieuwe generaties het gevoel krijgen dat ze 101 uitstekende redenen hebben om degenen te verafschuwen die hen, hun verwanten of hun voorouders ontberingen en lijden hebben aangedaan. Hoe het ooit als een overwinning kan worden beschouwd om alles om zichzelf heen te veranderen in enorme grote hopen smeulend puin, zal ik nooit begrijpen.

Ik prijs mezelf buitengewoon gelukkig terwijl ik buiten zit op een zwoele avond in de Alentejo. Ik voel me bijna schuldig dat ik hier kan zitten genieten van de rust en de stilte. Natuurlijk is er veel te veel leed in de wereld. Het lijden van onschuldigen - aan alle kanten.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes