Mijn onmiddellijke reactie op de suggestie was echter negatief: één ronde is mogelijk en dan door naar de laatste kwalificatiewedstrijd waar je 36 holes moet spelen, wat ook haalbaar was. Maar het eindresultaat, mogelijk op St Andrews deze zomer tegen de besten van de wereld, zat me niet lekker.

Ik ben deze maand tenslotte 53 en heb de afgelopen 10 jaar heel weinig wedstrijdgolf gespeeld, niet echt een solide stretchingregime gehad, en mijn algemene conditie is vrij slecht. In wezen ben ik een realist, maar wel een enorm positieve realist. Toen herinnerde ik me dat een maat van me, hoofdprofessional van Monte Rei, Neil Turley, vorig jaar een poging waagde in de Senior Open kwalificatie en doorging naar de grote show in Sunningdale. Neil is een zeer ijverige, hardwerkende professional die hard en vaak oefent.

Maar het realisme, de mogelijkheden en de mogelijkheid om het op te nemen tegen spelers van mijn eigen leeftijd, gaven mij een duidelijk voordeel. Zozeer zelfs, dat het niet lang duurde voordat ik Fiona en een paar vrienden tijdens de zondagse lunch op het idee bracht. De suggestie werd positief ontvangen, dus ik wachtte tot het inschrijfformulier werd vrijgegeven, zodat ik goed kon beginnen met plannen.

Snel een paar maanden vooruit en mijn inschrijving is geaccepteerd. Ik speel op 18 juli in Blairgowrie Rosemount. De training begon acht weken eerder met de verwachting dat ik plezier zou hebben, van elk moment zou genieten en het allerbeste zou doen met wat ik op dat moment heb. Een doctrine die door ons College (Edge Golf College) is overgenomen via onze specialisten op het gebied van prestatiepsychologie, zodat we met beide benen op de grond blijven staan en toch een hoog niveau van intensiteit kunnen handhaven.

Ik logeer op 10 minuten van de baan in het huis van mijn zus, mijn caddie is een zeer goede vriend die eigenlijk deel uitmaakte van de zondagse lunchbespreking. Het lichaam gedraagt zich, het weer is warm, de golfbaan loopt snel en de greens lopen nog sneller.

Er is vastgesteld dat er minimaal zes plaatsen beschikbaar zijn op elk van de vier kwalificatiebanen, met 125 spelers die zich die maandag vanuit Rosemount proberen te kwalificeren. Ik speel level par voor de eerste 9 en drie onder voor de tweede 9 met birdies op 17 en 18. Als ik van de 18e afloop weet ik niet of het nu competitief is of niet, maar wat ik wel weet is dat ik zeker mijn best heb gedaan en echt genoten heb van de ervaring.

Toen begonnen de zenuwen en de opwinding over me heen te komen, want ik realiseerde me dat ik mijn leesbril niet bij me had en omdat ik de laatste 4 1/2 uur in de felle zon had gespeeld, waren mijn ogen erg vermoeid, en moest ik in het kantoor van de notulist mijn score controleren zonder goed te kunnen zien wat er was opgeschreven. Een zeer senioren golfer hachelijke situatie!

Toen gebeurden er twee dingen in het kantoor van de recorder; ze verstrekken leesbrillen aan de tafel waar de scores worden ingediend. Het beste wat ik me op dat moment had kunnen wensen. Het tweede element was dat toen ik naar de scores keek, ik met twee anderen op de 5e plaats stond, wat betekende dat ik, zoals het er nu uitzag met nog twee uur te spelen, tegen drie mensen zou moeten spelen voor twee plaatsen als alles bij het oude zou blijven. Toen kwam het beste nieuws van de Chief Recorder, Blairgowrie Rosemount had 13 gekwalificeerde plaatsen toegewezen, als gevolg van terugtrekkingen uit het hoofdevenement in Gleneagles. Ik was binnen, tenzij er iets dramatisch zou gebeuren in de komende twee uur. Er gebeurde niets dramatisch.

Ik heb vorige maand mijn eerste Major Championship gespeeld. Maar die maandagavond, nadat ik mijn speler log in en credentials had gekregen, mocht ik mijn naam naast Bernhard Langer zetten voor mijn oefenronde op woensdag.

Ongelooflijk.