Ik ga ervan uit dat niemand nadenkt over de oorsprong van wasknijpers - of wasknijpers zoals ze soms worden genoemd, totdat ze een voor een breken en je plotseling een tekort hebt en je was dubbel aan de waslijn moet vastspelden. Ze worden ook voor talloze andere doeleinden gebruikt - grote chipszakken dichtknijpen is een favoriet, en ik heb er een paar die de knijperzak zelf op mijn droogrek houden - om nog maar te zwijgen van de knijpers die mijn wandkalender bij elkaar houden waar de perforaties eindelijk 'december' van de spiraal hebben losgescheurd.

Vóór de uitvinding van wasknijpers moesten vrouwen de natte was over de struiken tillen of de kleding op de grond uitspreiden om de was droog te krijgen, met het risico dat die nog viezer werd, of erger nog, dat er kruipend ongedierte in je ondergoed zou gaan wonen! Sommigen zeggen dat vissers knijpers hebben bedacht om hun netten aan het tuig vast te maken, maar ik weet niet in hoeverre dat waar is.

Vroege wasknijpers waren waarschijnlijk gewoon v-vormige takjes die over de hoeken van voorwerpen werden geduwd om te voorkomen dat ze door de wind werden weggerukt, maar in het begin van 1800 kwam een man genaamd Jérémie Opdebec met het idee van de eenvoudige wasknijper van hout, met twee lange poten en een afgeronde kop om natte kleren aan een waslijn te duwen om ze op hun plaats te houden. Zijn uitvinding kwam precies op het goede moment toen de mensen naar de steden trokken, droogvelden en heggen verdwenen en de waslijnen kriskras door de straten van de stad begonnen te lopen. Zelfs in die tijd werden wasknijpers voor andere doeleinden gebruikt - er wordt gezegd dat toen Charles Dickens een aanval kreeg, een wasknijper tussen zijn tanden werd gestoken om te voorkomen dat hij op zijn tong zou bijten.

Toen er tijdens de Tweede Wereldoorlog geen speelgoed meer werd gemaakt, maakten kinderen speelgoed van voorwerpen die ze in en buiten hun huis vonden, en de traditie om wasknijperpopjes te maken van houten wasknijpers stamt uit die tijd, met restjes stof en stukken wol of touw in een tijd waarin de mensen weinig geld hadden om aan speelgoed uit te geven, zelfs als het beschikbaar was. Wasknijperpoppen werden ook vaak gemaakt door veteranen van de Amerikaanse Burgeroorlog terwijl zij in het ziekenhuis lagen te herstellen, en vormden een bron van inkomsten voor hen, gewoonlijk verkocht voor een penny per stuk.

Zigeunerknijpers waren een soortgelijk soort wasknijpers die werden gemaakt door rondtrekkende landarbeiders, en werden gemaakt in de wintermaanden wanneer er weinig werk was op de boerderij, en werden van deur tot deur verkocht om hun inkomen aan te vullen. Zigeunerknijpers werden traditioneel gemaakt van hazelaar of wilg die op hun reizen aantroffen.

Van 1852 tot 1887 verleende het Amerikaanse patentbureau 146 afzonderlijke patenten voor wasknijpers (146!), waarbij het eerste ontwerp dat leek op de moderne wasknijper in 1853 werd gepatenteerd door David M. Smith, een productieve uitvinder uit Vermont. De wasknijper bestond uit twee houten "hefbomen" die met een metalen veer aan elkaar waren bevestigd en was zo ontworpen dat hij knijpend open en dicht ging, in plaats van hem gewoon over de was te wurmen.

Moderne wasknijpers worden nog steeds op deze manier gemaakt, maar ze hebben ook nadelen, omdat ze soms verdraaien en de twee stukken hout en de veer weer aan elkaar moeten worden bevestigd (hier heb je een goed stel hersens voor nodig!). Er zijn nu ook plastic knijpers verkrijgbaar, maar zelfs deze worden broos in de Portugese zon. Sommige hebben zachte kussentjes die geen sporen achterlaten op delicate stoffen. Andere zijn gemaakt van roestvrij staal, sommige met ingebouwde haken, andere ontworpen voor orkaanwinden.

Ze zijn zelfs opnieuw uitgevonden in miniatuur voor knutselen en het weergeven van foto's, en muzikanten zijn bekend om ze te gebruiken om hun bladmuziek op zijn plaats te houden. De meeste wasknijpers worden nu bijna uitsluitend in China goedkoop in elkaar gezet, maar de stijgende fabricage- en arbeidskosten - en het gebruik van drogers - zijn niet het hele verhaal. Men zegt dat wegwerpluiers waarschijnlijk evenveel schade aan de industrie hebben toegebracht als al het andere, want vóór de uitvinding ervan waren gezinnen voortdurend luiers aan het wassen, en niets gaf meer voldoening dan een rij stoffen luiers aan de waslijn te zien luchten!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan