Je herinnert je misschien wel dat ik een tijdje geleden een bijzondere hond verloor, en kort daarna stelde De Echtgenoot voor dat het misschien een goed idee zou zijn om er nog een te nemen om onze overgebleven hond gezelschap te houden. Ik zei enigszins voorzichtig dat een nieuwe hond misschien wel goed zou zijn, maar niet een die te groot of te jong was.

Op de een of andere manier adopteerden we uiteindelijk een 3 jaar oude Rafeiro do Alentejo, een enorme hond, een potentieel monster, en De Echtgenoot en De Hond werden meteen maatjes, waarbij De Echtgenoot de Hond overlaadde met knuffels en onnoemelijk veel kusjes, die daar zat en ongetwijfeld dacht, 'whoa ik ben met mijn neus in de boter gevallen hier, geef me meer'. Er werd een band gesmeed. Hij heeft geen controleknop en raakte zo opgewonden dat hij gasten begroette door op te springen om hun gezicht te likken, dat hij ze gênant in de struiken of op hun achterwerk stootte, omdat hij bijna net zo zwaar was als zij.


Goede waakhond

De Hond is nu een beetje ouder en misschien een beetje meer beheersbaar. Hij is als een enorm levend tapijt in de keuken, hij neemt het pad in tussen het fornuis en de koelkast, of de tafel en de deur. Waar hij ook ligt, we moeten allemaal over hem heen stappen, zelfs de andere hond. Het maakt hem niet uit - hij ligt daar gewoon, waakzaam, maar in de weg. We hebben het meubilair in de woonkamer moeten herschikken om hem en zijn reusachtige bed een plaats te geven. Wee je gebeente als hij binnenshuis begint te blaffen - ik kan je vertellen dat het gegarandeerd de was uit je oren blaast.

Van het ras zelf wordt gezegd dat het een uitstekende waakhond is. Er wordt gezegd dat hij een nuttige veebeschermer zou zijn, die 's nachts waakzaam is en heel serieus wanneer hij eigendommen bewaakt die aan hem zijn toevertrouwd. Hij heeft een kalme en zelfverzekerde uitdrukking.

Dat is allemaal waar. Hij slaapt het grootste deel van de dag in de weg liggend waar hij maar wil, en als het begint te schemeren geeuwt hij, rekt zich uit en begint wakker te worden, en begint op zoek te gaan naar dingen om te bewaken of naar te blaffen. Een rustig wandelingetje buiten is het begin, om er zeker van te zijn dat er geen indringers zijn.Hij gaat dan op een handige bank zitten waar hij een prachtig uitzicht heeft over het spoor buiten in beide richtingen en kijkt en wacht tot er iets gebeurt. Soms gebeurt er niets, maar hij blaft toch - soms naar konijnen en hazen, of katten als die zo onverstandig zijn om binnen bereik te komen, vallende bladeren, wuivende takken, en soms denkbeeldige dingen, Joost mag weten wat hij denkt dat er buiten is.


Graver van kuilen

Hij is ook een graver - de tuin zit nu vol ondiepe kuilen achter de oleanders waar hij soms afkoelt, of gaten die hij heeft uitgegraven terwijl hij een arme muis of gekko probeert te pakken die probeert te ontsnappen. De echtgenoot lacht alleen maar en zegt 'brave jongen' terwijl ik daar met een troffel gaten sta bij te vullen en verwelkende planten probeer te herplanten die geen schijn van kans hadden als ze in zijn weg stonden. De hond kan geen kwaad doen.

Hij vangt niet veel. In werkelijkheid is hij een grote oude softie met geen slecht bot in zijn lijf. Oh, hij ziet er goed uit - ik denk dat elke zichzelf respecterende inbreker het huis zou mijden op zoek naar een gemakkelijker doelwit in plaats van zijn kansen te wagen met die kaken.

Ik denk dat ik hem stiekem een beetje aardiger begin te vinden. Hij is een zachtaardige reus, trouw en liefdevol, en hij heeft geen trek in schoenen ontwikkeld, hoewel theedoeken ooit op het menu stonden. Het nadeel is dat hij geen enkel geheugen heeft, en hij heeft de echtgenoot onlangs een vrolijke dans bezorgd toen hij ontsnapte, en een goede 4 km rende met de echtgenoot in de achtervolging, en uiteindelijk gaf hij het op, waarschijnlijk warm en hongerig. De hond bedoel ik.

Ik denk dat ik probeer te zeggen dat er veel honden zijn die op adoptie wachten, dus als je ruimte in je hart hebt, maak dan ruimte in je leven (of keuken) voor een hond.


Gerelateerde artikelen:

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan