Ik geef het niet graag toe, maar ik ben van een leeftijd dat opgroeien zonder mobiele telefoon normaal was, en zelfs een vaste telefoon in huis zeldzaam was. Ondenkbaar tegenwoordig - de meeste mensen zouden het huis niet verlaten zonder hun mobiele telefoon en zouden in paniek naar huis gaan als ze hem niet konden vinden.

De eerste mobiele telefoon werd in 1973 gedemonstreerd door Motorola, met een handset van 2 kilo - dat is een enorm gewicht, en hij had de grootte van een baksteen, met een antenne die permanent uit de bovenkant stak! Na verloop van tijd werden ze zo klein dat je met je vingers nauwelijks één nummer tegelijk kon indrukken, maar ze waren wel groot genoeg om in een zak of handtas mee te nemen. En ze zijn niet meer alleen voor telefoongesprekken - met de smartphones van vandaag hebben mensen bijna hun hele leven bij de hand, van bankzaken tot fotoalbums, met slechts een paar tikken op een apparaat dat in je zak past. En de apps die erop staan zijn ongelooflijk slim: ze kunnen de beveiliging van je huis in de gaten houden of je verwarming aanzetten (als je je dat kunt veroorloven!). Persoonlijk vind ik dat de smartphone nu zo belachelijk formaat heeft dat je er bijna geen hand meer voor hebt, maar de dunste smartphone die nu verkrijgbaar is, is slechts 6,81 mm dik en weegt slechts 158 gram, en de nieuwste toestellen die in tweeën kunnen worden gevouwen, hebben het probleem al een beetje opgelost.

Radio's

Radio's bestaan nu nauwelijks meer, omdat steeds meer mensen zich abonneren op online muziek. Ooit schaarde het hele gezin zich echter rond iets ter grootte van een magnetron om tijdens de zondagse lunch naar een krakende uitzending te luisteren, maar ook radio's gingen van deze onhandige plug-in affaire naar reusachtige ingelegde houten radiogrammen die in de jaren '50 zo'n beetje een meubelstuk waren waar je een middag plezierig door de radiostations kon bladeren of de platenspeler kon gebruiken om een plaat uit je collectie af te spelen. Toen kwam de draagbare draadloze radio, en ging het van boomboxen naar transistorradio's en vervolgens naar kleine spraakgestuurde iPods. Natuurkundigen van de Universiteit van Californië, Berkeley, zeggen dat ze de kleinste radio tot nu toe hebben gebouwd - een enkel koolstofnanobuisje met een diameter van tien duizendste van een menselijke haar, dat alleen een batterij en een oortelefoon nodig heeft om af te stemmen op je favoriete zender. De geest duizelt.

Computers

Een ander item dat van groot naar klein ging - computers. Mijn eerste baan had er een in zijn eigen kamer met een luchtsluis om het stof buiten te houden, toen kwamen de thuiscomputers - waar we ons verwonderden over de spelletjes 'Pong' of 'Pac-Man' met lugubere groene symbolen - toen kwamen de laptops en de iPad. Nu kunnen onze smartphones het werk doen van een grote computer zoals hierboven vermeld - er is zelfs gezegd dat sinds de uitvinding van de microchip de kleine computer genoeg gegevens bevat om een ruimteschip te lanceren.

Het internet verbijstert me - ik kan er niet bij dat iets dat zo enorm en veelomvattend is, gratis of vrijwel gratis lijkt, maar raad eens, het is niet gratis. De kosten die je betaalt voor het gebruik van alle fascinerende, handige en effectieve functies van het internet ben jij. De bittere waarheid over deze gratis diensten is dat je ervoor betaalt met je eigen identiteit zonder je ervan bewust te zijn dat je dat doet. Het begon klein in 1969 als een experiment, en computerwetenschappers Vinton Cerf en Bob Kahn krijgen de eer de internetcommunicatieprotocollen uit te vinden die we vandaag gebruiken. Waar zouden we tegenwoordig zijn zonder internet, nu de hele wereld voor ons is opengesteld - en hoe zit het met "sociale media"? Is dit een bedreiging, of iets waar we gewoon niet zonder kunnen? Ik kan het allemaal niet bijhouden, is dit de enige manier om tegenwoordig te communiceren?

Maar sommige dingen zijn de andere kant op gegaan - tv's bijvoorbeeld, die zijn ook 'slim', en sommige zijn zo groot dat je een stijve nek krijgt als je bijvoorbeeld naar Wimbledon kijkt, maar de helderheid is verbazingwekkend - de beelden zijn zo scherp dat je acnelittekens zo duidelijk kunt zien dat ze op kraters op de maan lijken!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan