Andere kunnen kleiner of groter zijn, maar maken allemaal deel uit van een complexe keten van wezens die we uiteindelijk misschien alleen van foto's kennen, omdat ze in werkelijkheid misschien allemaal verdwenen zijn. Sommige zijn ogenschijnlijk kleine onbeduidende beestjes, andere zijn zo groot dat je ze niet kunt missen. Maar in een wereld waar er een voedselketen is, maken ze daar deel van uit, en als al die kleine onbeduidende (of prachtige) beestjes weg zijn, krijgt iemand verderop in de keten misschien honger en begint iets anders te eten, waardoor weer een andere soort in gevaar komt. Maar zoals bij de meeste bedreigde dieren, worden ze vooral bedreigd door landontginning, dammen, ontwikkeling en klimaatverandering.


Vogelbekdieren zijn klein en schuw. Ze hebben een afgeplatte kop en lichaam om hen te helpen door het water te glijden, met een donkerbruine vacht aan de bovenkant en een bruine aan de onderkant, die beide dik en waterafstotend zijn om hen warm en droog te houden, zelfs na uren zwemmen. Het vogelbekdier is een opmerkelijk zoogdier dat enkel in Australië voorkomt. Het is een eierleggend waterdier met de snavel van een eend, een beverstaart en otterachtige voeten, en als zijn uiterlijk alleen al geen indruk maakt, is het mannetje van de soort ook een van 's werelds weinige giftige zoogdieren - ze hebben sporen van 1,2 cm op elk van hun achterpoten, en elke spoor is verbonden met een crurale klier - of gewijzigde zweetklier - die een krachtig gif produceert, waarvan wetenschappers denken dat het gebruikt wordt bij de concurrentie met rivalen tijdens het broedseizoen.


Deze solitaire dieren, die meestal actief zijn bij zonsopgang en zonsondergang, brengen hun tijd door met gesloten ogen en oren en slapen of duiken naar voedsel. Ze hebben een zeer scherp zicht over lange afstanden, maar omdat hun ogen zich boven op hun kop bevinden, kunnen ze geen objecten direct onder hun neus zien. Het zijn bodemeters - ze scheppen insecten en larven, schelpdieren en wormen op in hun bek, samen met stukjes grind van de bodem, die dan worden opgeslagen in hun wangzakken. Ze hebben geen tanden, maar gebruiken het grind dat ze tijdens het eten verzamelen, samen met de taaie platen in hun bek, om hun voedsel te vermalen voor consumptie aan de oppervlakte.


Biofluorescentie

Volgens nieuw onderzoek, gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Mammalia, gloeit de pels van vogelbekdieren blauwgroen op onder ultraviolet licht, door iets dat biofluorescentie wordt genoemd. Dit verschilt van bioluminescentie en betekent dat wanneer zij korte golflengten van licht absorberen - van de zon of een andere lichtbron - zij deze weer kunnen uitstralen als langere golflengten van licht, maar blijkbaar weten de wetenschappers nog niet zeker waarom.Het hoofd en het lichaam van het eendenbekdier worden ongeveer 38 cm en de staart ongeveer 13 cm lang, maar hun meest opmerkelijke kenmerk is hun verbazingwekkende snuit, die eigenlijk heel zacht is en bedekt met duizenden receptoren die elektrische stromen in het water kunnen detecteren om hen te helpen bij het vinden van prooien.


Hoewel het vrouwtje twee eierstokken heeft, werkt alleen de linker; de rechter is rudimentair, zoals bij vogels. Wanneer haar baby's uitkomen, worden ze niet gevoed met melk uit spenen, die de moeder niet heeft, maar uit huidporiën. De baby's worden geboren met tanden, maar verliezen die.


Credits: envato elements; Auteur: FiledIMAGE;


Vogelbekdieren leven lang. In het wild overleven ze tot 12 jaar en in gevangenschap nog meer. Wetenschappers denken dat deze fascinerende dieren de vroegste verwanten zijn van de moderne zoogdieren, en recente studies tonen aan dat ze meer dan 112 miljoen jaar geleden evolueerden, ruim voor het uitsterven van de dinosauriërs.


Volgens de Australian Conservation Foundation is het niet de vraag of het vogelbekdier zal uitsterven, maar wanneer, als er niet snel iets aan de uitsterfcrisis wordt gedaan. Hoewel er nog zo'n 300.000 volwassen exemplaren in het wild leven, wordt het vogelbekdier in zijn hele natuurlijke verspreidingsgebied steeds meer bedreigd. Hun aantal neemt af en deze unieke dieren worden nu met uitsterven bedreigd - hun habitat is de afgelopen 30 jaar met minstens 22% gekrompen, of ongeveer 200.000 km, een gebied bijna drie keer zo groot als Tasmanië. Het vogelbekdier is al bedreigd in Zuid-Australië en is onlangs als kwetsbaar aangemerkt in Victoria.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan