The Portugal News (TPN): Hoe beschrijf je je persoonlijke en academische reis?

Sara Matos (SM): Mijn academische achtergrond was niet van wijn, zozeer zelfs dat ik een graad in internationale betrekkingen heb van de faculteit economie in Coimbra en daarna een master in toerisme heb gedaan in Aveiro.

Toen ik mijn master in toerisme afrondde, werkte mijn adviseur, professor Carlos Costa, samen met de Bairrada Commissie aan een toeristisch plan voor de regio. En daar ontmoette hij onder andere de ingenieur Luís Pato, die mijn toekomstige baas zou worden. Omdat de ingenieur iemand zocht die niet alleen in het toerisme wilde werken, maar ook op andere gebieden, beval professor Carlos Costa mij aan bij Luís Pato.


Op dat moment wist ik helemaal niets van wijn, en ik was 27 jaar oud. Hij gaf me een referentie en ik sprak met Luís Pato en begon met hem samen te werken, waar ik 9 jaar heb gewerkt. Ik had dus eigenlijk een leerschool, waar ik elke dag vragen stelde aan iemand die zeer erkend was en veel waarde had in de sector.

Tijdens deze reis heb ik een postdoctorale graad in oenologie behaald omdat het makkelijk was om verliefd te worden op wijn. Niet alleen omdat ik direct met wijn bezig was, maar ook omdat alles wat met wijn te maken had meteen heel fascinerend leek en het ene draadje het andere aantrok. In die zin heb ik mijn postdoctorale studie aan de Katholieke Universiteit in Porto gedaan en daarna heb ik een oogst in Australië gedaan. Ik dacht toen dat ik wijnmaker zou worden, maar ik ben van gedachten veranderd nadat ik naar Australië was gegaan.


TPN: Wat gebeurde er in Australië waardoor je het beroep van wijnmaker opgaf?

SM: Toen ik met Luís Pato werkte, was mijn fysieke aanwezigheid erg belangrijk, dat wil zeggen, ik moest in de kelder zijn om mijn werk te doen, omdat het bezoeken en eenvoudige dingen makkelijker maakte, zoals het beantwoorden van de telefoon of contacten onderhouden met het magazijn.

Ik voelde dus de behoefte om weg te gaan, omdat ik andere dingen wilde doen, bijna zoals wanneer we het huis van onze ouders verlaten, het voelt goed om daar te zijn, maar we willen andere dingen. Omdat ik daar fysiek moest zijn, voelde ik de behoefte om een baan te vinden waarbij ik meer kon reizen en dat deed ik bij Lavradores de Feitoria (https://www.lavradoresdefeitoria.pt/en/), omdat ik in de export werkte, reisde ik meer.

Toen realiseerde ik me dat ik een oogst in Australië meemaakte, dat het opnieuw werk was, heel erg gebonden aan de kelder die me dwong om geografisch op dezelfde plek te zijn, heel erg op dezelfde plek.

TPN: Welke verschillen zijn je opgevallen tussen de Australische en Portugese wijnproductie?

SM: De verschillen zijn zichtbaar vanaf de wijngaard, ik bedoel er zijn technieken die ze gebruiken in de wijngaard, bijvoorbeeld in het gebied waar ik was, Yarra Valley (https://www.visityarravalley.com.au/), vlakbij Melbourne, hebben ze een probleem dat Phylloxera heet (https://en.wikipedia.org/wiki/Phylloxera). Het is een ziekte die Europa in de 19e eeuw aanviel en daar een groot deel van de wijngaarden verwoestte en het is een ziekte die nog steeds bestaat, maar hier wordt ze om verschillende redenen bestreden en daar blijft ze een probleem. Voordat we onze laarzen aantrokken, moesten we ze bijvoorbeeld door een behandelingsproduct halen om te voorkomen dat de ziekte zich naar de andere wijnstokken zou verspreiden.

Er zijn grote verschillen, van wijnbouw tot de manier van verwerken in de wijnmakerij. Inclusief zorg met water, bijvoorbeeld. Destijds hoefde maar één van ons een beetje met het water te spelen en we werden meteen ter verantwoording geroepen.

TPN: En is van daaruit het verlangen ontstaan om Het Wijnhuis op te richten?

SM: Eigenlijk was dat misschien iets dat bij mij groeide, door mijn connectie met Luís Pato.

Als verkoper dacht ik dat ik beter was in het delen van mijn passie dan in het sluiten van deals. Daarom deed ik dit in mijn werk, door mensen uit te leggen hoe wijnen werden gekarakteriseerd. Ik dacht: "Ik ga het hebben over deze variëteit, ik moet weten wat deze variëteit is, ik moet deze variëteit goed begrijpen. Ik ga het hebben over hoe deze wijn wordt gemaakt, ik moet deze productiemethode goed begrijpen."

Het was in 2020 dat ik hier in Coimbra The Wine House school opende. Ik werk al bijna 18 jaar met wijn, wat deel uitmaakt van mijn professionele leven, maar ook van mijn persoonlijke leven.

Zoals ik meestal zeg, is de school een beetje ontstaan als een egoïstisch project omdat ik echt van studeren houd. De school is voor mij een excuus om te studeren zodat ik daarna les kan geven en kan praten over wat ik heb gestudeerd.

TPN: Veroorzaakte de pandemie moeilijkheden bij het opstarten van de schoolactiviteiten?

SM: Het was een zeer turbulente start, hoewel het op het juiste moment gebeurde. Ik opende de school in januari 2020, dus 2 maanden voor de eerste lockdown, en ik herinner me nog heel goed de laatste cursus die ik hier gaf, een week voor de opsluiting. Ik had een volle zaal met ongeveer 20 mensen en de week erna was alles leeg.

Mensen zeiden dat ik mezelf opnieuw moest uitvinden, maar dat was onmogelijk, want ik had mezelf net uitgevonden. Ik was altijd geïrriteerd over het feit dat ik de cursussen niet kon geven en ik nam een pauze tijdens de eerste opsluiting. Ik deed niets omdat ik geen online cursus wilde geven, omdat ik niet van het idee van afstandsonderwijs hield.

Tijdens de tweede opsluiting gaf ik toe en begon ik meer online cursussen te volgen en richtte ik de wijnclub op, die vandaag de dag nog steeds bestaat.

TPN: Wat is de Wijnclub?

SM: De Wine Club is een maandelijks abonnement, waarbij ik de wijnen kies op basis van de smaak van de abonnees. Het is niet voor iedereen dezelfde doos en het is veel gebaseerd op de filosofie die ik op school heb en vooral op de eerste cursus die ik iedereen altijd aanraad te volgen, Wine Games, omdat mensen moeten ontdekken waarom ze van wijnen houden. die ze lekker vinden.

TPN: Hoe breng je iemands persoonlijkheid over op een wijn, zodat je zijn smaak kunt begrijpen?

SM: Tijdens de cursussen begin ik me dat voor te stellen. Dat ik bijvoorbeeld van geel houd, betekent niet dat ik zwart haat. Ik kan van geel houden en ik kan van zwart houden en soms gebeurt het dat iemand van 2 totaal verschillende stijlen houdt. In die zin voeren we bij Wine Games een genetische test uit die bijvoorbeeld de gevoeligheid voor bittere smaak evalueert. Van daaruit wordt de groep verdeeld in drie soorten mensen: de mensen die bitter aanvoelen en het vreselijk vinden. De mensen die het wel voelen maar er geen last van hebben en daarom zijn dit de mensen die het meest openstaan voor experimenten. En de mensen die hier niets voelen, de zogenaamde toleranten, die veel intensere wijnen nodig hebben.


TPN: Tijdens jullie cursussen is het onmogelijk om alleen maar over wijn te praten, toch?

SM: We hebben 2 soorten cursussen, cursussen die ik zelf heb gemaakt en cursussen van WSET, een Engelse instantie die de Wine and Spirit Education Trust is, die verschillende certificeringen toekent aan scholen over de hele wereld.

In mijn cursussen horen studenten mij altijd parallellen trekken tussen wijn en mensen. Als het gaat om de veroudering van wijnen, als het gaat om waarom we bepaalde wijnen lekker vinden of waarom we bepaalde mensen lekker vinden. Maar wijn voegt natuurlijk al het andere toe tijdens je studie. Het brengt alles samen over geologie, bodems, microbiologie, fermentaties, enz.

TPN: Wat vind je van de uitdrukking "wijn wordt bewaard voor speciale mensen en niet voor speciale gelegenheden"?

SM: Nu krijg ik kippenvel (lacht), het is grappig, het eerste waar ik aan dacht was de wijnkoelkast die ik thuis heb. Ik heb een zoon van 6 en mijn doel is om die koelkast te vullen met wijnen uit zijn geboortejaar 2017 en hem de hele koelkast aan te bieden zodra hij 18 wordt.

Ik denk dus dat je mooie dingen kunt doen met wijn. Wat betreft wijnen die voor speciale mensen zijn, in theorie weet ik dat er wijnen zijn die, als ik ze met bepaalde mensen openmaak, niet de erkenning krijgen die ik zou willen voor het delen van zoiets, dat soms een dure fles heeft, een fles die ik van een reis heb meegenomen.

Daarom is het nodig om het publiek te kiezen voor wie een bepaalde fles wordt geopend, dat is waar.


TPN: Heb je naast The Wine House nog andere projecten?

SM: Ik heb samen met mijn vriendin en partner Ana Sofia een wijnmerk gecreëerd, Defio, wat uitdaging betekent in het Esperanto en het zijn twee verschillende wijnen in blik.

Dit zijn premium wijnen, de eerste en enige tot nu toe in Portugal. Premium wijnen, in blikken die bier zijn geworden, zijn een mix van onze witte wijn met een Blond Ale als basis.

Het Wijnhuis heeft ook een cool project: kaarten [die de wijngebieden van Portugal afbakenen]. We hebben nu kaarten van Portugal en de wijngebieden Bairrada en Douro en ik hoop aan het eind van het jaar kaarten te maken van de overige regio's.


TPN: Heb je als vrouw ooit vijandigheid gevoeld in je beroep, dat voornamelijk door mannen wordt uitgeoefend?

SM: Niet dat er niet veel vrouwen zijn, er zijn veel vrouwen in dit beroep, maar ze zitten achter de schermen, ze zitten in de kelders, ze zitten in de kantoren. Meestal hebben de mannen de leiding. Als we dieper willen gaan, zie ik deze weerspiegeling in mijn lessen in het algemeen, maar vrouwen staan niet in de schijnwerpers, daarom spreken ze zich niet uit, ze geven zichzelf niet zoveel bloot. En mannen geven zich soms te veel bloot, ze spreken waar ze niet zouden moeten spreken omdat ze denken dat ze iets moeten zeggen.

Naar mijn mening zou het geen genderkwestie moeten zijn, want ik ben een vrouw en ik heb het gevoel dat dingen daardoor langer duren. Maar nee, ik denk niet dat het komt omdat ik een vrouw ben, het is iets dat meer met mijn persoonlijkheid te maken heeft.

Ik beschouw mezelf als een assertief persoon met zelfrespect en daarom probeer ik dit ook over te brengen op studenten.

Meer informatie over de cursussen is te vinden op de officiële website van The Wine House.

Author

Deeply in love with music and with a guilty pleasure in criminal cases, Bruno G. Santos decided to study Journalism and Communication, hoping to combine both passions into writing. The journalist is also a passionate traveller who likes to write about other cultures and discover the various hidden gems from Portugal and the world. Press card: 8463. 

Bruno G. Santos