Als kind werd ze om politieke redenen verloofd met Lothair van Provence, erfgenaam van koning Hugh van Italië. Hugh trouwde met Adelaide's moeder, die weduwe was. Op zestienjarige leeftijd trouwde ze met Lothair en ze kregen een dochter, Emma. Het was een ongelukkige verbintenis, maar van korte duur, want in 950 stierf Lothair. Zijn opvolger, Berengar, zette haar gevangen toen Adelaide weigerde met zijn zoon te trouwen. Na vier maanden opsluiting ontsnapte ze in augustus 951 en toen de Duitse keizer Otto datzelfde jaar in Italië verscheen en haar een huwelijksaanzoek deed, accepteerde ze dat. Er werden vier kinderen geboren: de toekomstige Otto II en drie dochters, van wie er twee non werden. Een opstand onder leiding van Ludolf, Otto's zoon uit zijn eerste huwelijk, werd neergeslagen. Het lijkt de invloed van Adelaide te zijn geweest die Otto's beleid van nauwe samenwerking met de kerk bevorderde. Tijdens een verblijf van zes jaar in Italië ontvingen Otto en Adelaide de keizerlijke kroon van Johannes XII.

Toen haar man in 973 werd opgevolgd door hun zoon Otto II, oefende Adelaide nog enkele jaren een machtige invloed uit. Later echter keerde haar schoondochter, de Byzantijnse prinses Theophano, haar man tegen zijn moeder en zij werd van het hof verdreven. Uiteindelijk kwam het tot een verzoening en in 983 benoemde Otto haar tot zijn onderkoning in Italië.

Hij stierf hetzelfde jaar en de nieuwe keizer, Otto III, nog minderjarig, werd toevertrouwd aan het gezamenlijke regentschap van zijn moeder en grootmoeder. Theophano slaagde er opnieuw in Adelaide van de macht en het hof te verdrijven. Haar dood in 991 herstelde het regentschap van Adelaide. Ze werd bijgestaan door de heilige Willigis, bisschop van Mainz. In 995 werd Otto meerderjarig en kon Adelaide zich uitsluitend wijden aan vrome werken, met name het stichten of restaureren van religieuze huizen. Ze had al lang nauwe banden met Cluny. Op weg naar Bourgondië om haar neef Rudolph III te steunen tegen rebellie, stierf ze in een klooster dat ze had gesticht in Seltz. Ze had zich voortdurend ten dienste gesteld van de kerk en de vrede, en van het rijk als hoedster van beide; ze interesseerde zich ook voor de bekering van de Slaven. Haar feest wordt in veel Duitse bisdommen gevierd.