Het pampasgras, met de wetenschappelijke naam Cortaderia selloana, komt oorspronkelijk uit de Pampas, een biotoop in Zuid-Amerika, en "tot twee decennia geleden was [de plant] voornamelijk beperkt tot tuinen", maar het is een bedreiging aan het worden met "een vraatzuchtige honger" naar het grondgebied, aldus Hélia Marchante, geciteerd in een persbericht van ESAC.

"Deze soort neemt gemakkelijk de bermen en de omgeving van onze wegen, spoorwegen en andere verstoorde gebieden in beslag en vindt daar een gemakkelijke gelegenheid om zich snel uit te breiden", naast het binnendringen van plaatsen zoals moerassen, duinen of zelfs het kreupelhout van bosgebieden, benadrukt de professor.

Dit komt door zijn uitstekende voortplantingscapaciteit, wat zich vertaalt in miljoenen kleine zaadjes per plant, en door zijn lage behoefte aan hulpbronnen; zijn grote flexibiliteit wat betreft de ecologische omstandigheden waarin hij kan groeien; en soms het gebrek aan concurrentie van andere soorten die het territorium (niet) bezetten, als gevolg van de degradatie van plantengemeenschappen, legt ze uit.

In deze tijd van het jaar, vervolgt ze, "is het heel gemakkelijk om te zien waar de pampagrassen zich bevinden, omdat ze zich prachtig onthullen in het landschap met hun bloeiwijzen, pluimen of opzichtige pluimen, met gevarieerde kleuren die kunnen variëren van zilver tot lichtroze".

Ondanks zijn schoonheid zijn het mogelijke gevaar voor de huid (vandaar de naam Cortaderia), de economische gevolgen (aangezien de bestrijding ervan, vooral in de bermstroken, "grote hoeveelheden financiële middelen" vereist) en het feit dat pampagras, wanneer het ongecontroleerd groeit, homogene gebieden vormt waarin het de enige hoofdrolspeler is, andere soorten verdringt en ecosystemen aantast, enkele van de negatieve gevolgen.

Bovendien "worden de negatieve gevolgen voor de gezondheid van de bevolking, door de allergieën die het veroorzaakt, nog verergerd door de bloei na de zomer, op een moment dat er gewoonlijk minder allergene soorten bloeien, wat verantwoordelijk is voor een nieuwe, latere piek in allergieën".

"Het is daarom dringend noodzakelijk dat we als samenleving in actie komen om een einde te maken aan deze milieuramp en de negatieve sociale gevolgen ervan", dringt Hélia Marchante aan.