Sola dönün ve birkaç yüz yıl boyunca yolu takip edin

Eski bir masal hem dağ silsilesine hem de nehre isimler verdi, dolayısıyla Rio Ave'nin kaynağının bulunduğu Serra da Cabreira'nın vahşi toprakları. Ancak, bizi Vieira do Minho belediyesindeki bu uzak bölgeye çeken başka kelimelerdi ve özellikle köyüne gidiyorduk. Agra, en azından adında düzgün bir kelime oyunu içeren bir restoranı olduğu için - Agra na Boca. Diğer zorlayıcı sebep, köyün Aldeias de Portekiz'den biri olmasıydı. Yani, eski bir geleneksel köyün güzel bir örneğidir, bu durumda minhota tarzında, tüm dar rüzgarlı sokaklar, dik ve ihtişam

Bu gizli yerlerin çoğu gibi, ana yoldan çıktığınızda (her iki kelimeyi de tavsiyeli kullanmama rağmen) her şey biraz rüya gibi bir görünüm alıyor gibi görünüyor ve şaşırtıcı olan tek şey şaşırmamak. Birdenbire araba sürmek oldukça uyumsuz görünüyor. Eşek ve araba, elbette? Bir yırtıcı kuş, büyük olasılıkla bir tavuk tavuğu olan kayalık bir eğimin üzerinde süzülür. Büyük uzun boynuzlu sığırlar yolun altındaki dalışta dolaşıyor. Bir sürü kadın yolun bir tarafında yürüyor, yarısına doğru dökülüyor. Diğer tarafta, bir grup erkek de aynısını yapıyor. Birkaç yüzyıl çok çabuk geçiyor.

Üst sınıf

Park ettik ve arabayı bıraktık, bu yerde bizim için utanç verici hale geldi. Siz oraya varana kadar varlığına dair hiçbir iz olmayan dar bir arnavut kaldırımlı bir şeritte saklanmış olmasına rağmen restoranı yeterince kolay bulduk; köy küçük ve çok fazla saklanma yeri yok. Eski bir granit ahırda yer alır ve rustik bir şekilde döşenmiştir. Sadece hafta sonları açıktır, önceden rezervasyon yaptırmanızı gerektirir, bir çeşit kıyafet kuralları vardır (yürüyüş malzemeleri iyidir ama yetersiz kıyafetler değildir) ve sadece nakit ödeme kabul ediyorlar, bu yüzden genç canlı personel tarafından sahip olunup işletildiğini bulmak neredeyse sürpriz oldu. Menü çeşitli cazip ev spesiyaliteleri sunuyordu, ancak bunlar yalnızca altı veya daha fazla kişilik partiler için ön siparişler için olduğu için hiçbirini tatmayacaktık.. Ancak yerel uzun boynuzlu Barroso sığırlarından devasa biftekler sunuyorlardı ve ikimiz de genellikle sığır eti yememiş olsak da, bu vesileyle bir istisna yapmaya karar verdik. Bunun iyi bir karar olduğu ortaya çıktı ve gerçekten birinci sınıf, hafif ızgara bifteğin ne kadar harika olabileceğini unutmuştuk

Her nasılsa, üç yemek yemeyi başardık ve sonuç olarak, hepsini yakmak için açıkça biraz egzersize ihtiyacımız vardı. Köy, sadece bir tepenin kıvrımlı yamaçlarına inşa edilerek egzersiz sunuyor ve hepsinin en dik ruelazinha"yını seçtik ve vadinin dibindeki acemi Rio Ave"ye indik.. Yokuş aşağı inmenin daha kolay bir yolu olurdu ama iplersiz gelmiştik. Bird River ile yıllar önce ilk tanıştığımda, Vila do Conde'de denize giden kirli bir endüstriyel çamur seli gibiydi, bu yüzden onu kaynağına yakın, bozulmamış ve neşeli bulmak güzeldi. Üzerine inşa edilmiş en temel türden eski bir köprü vardı - paslı demir payandalarla bağlanmış bazı granit levhalar. Bir zamanlar üç su değirmenine hizmet etmişti, kalıntıları hala küçük selin kıyılarına yapışıyordu. Nehir kenarında, kalın ormanlık alanların nehrin kuzey kıyısındaki yamaçları kapladığı Candosa"daki şelalelere iki kilometrelik bir yürüyüş var.. Bölgenin suda su samurlarına ve tepelerde kurtlara ve vahşi kedilere sahip olduğuna dikkat ettik. Geri yürüdüğümüzde ve köye doğru görünen dikey yolu tırmandığımızda (2'de 1'lik bir eğim), ağır barros㣠bifteğinin çoğunu yakmıştık ama yine de küçük köyü keşfetmek için enerjimiz kalmıştı. Baştan dönen evler kümesi, en azından mevsim dışında, büyük ölçüde yerleşim görmüş gibi görünüyordu ve birkaç kır evi durdukları yerde yavaşça yıkılmaya bırakıldı. Espigueiros'un zirvesine (kesinlikle burada devler yaşardı), su kaynaklarının bolluğuna ve hemen hemen her konuta giden göz korkutucu taş basamaklara hayran kaldık, basamakların zirvesi yine Brobdingnagianların bir zamanlar burada yaşadığını

Zarif giyimli yaşlı bir beyefendi sokağa bir masa çıkarmıştı, ışığın peşine düştük. Elinde bir şişe mavi mürekkep bulunan dolmakalemle deri bir belge klasörüne yazmakla meşguldü. Başka bir zaman ve yerden iki yolcunun dünyasına girmesinden endişe duymuyordu. Güzel el yazısı senaryosuna, konsantrasyonuna ve yazdıklarını düşünmek için zaman zaman yazdığı sayfayı kol uzunluğunda uzatmasına bakılırsa, şiir yazdığını düşünmek isterim. Onu on dokuzuncu yüzyılın sonlarında bir yere yerleştirdim. Birkaç büyüleyici an için, biz de öyleydik

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell