Starożytna opowieść nadała nazwy zarówno pasmu górskiemu, jak i rzece, stąd dzikie ziemie Serra da Cabreira, gdzie Rio Ave ma swoje źródło. Jednak to inne słowa przyciągnęły nas do tego odległego obszaru w gminie Vieira do Minho i zmierzaliśmy konkretnie do wioski Agra, nie tylko dlatego, że miała restaurację, która zawierała zgrabną grę słów w swojej nazwie - Agra na Boca. Innym ważnym powodem było to, że wioska jest jedną z Aldeias de Portugal. Oznacza to, że jest to dobry przykład starej tradycyjnej wioski, w tym przypadku w stylu minhota, wszystkie wąskie, wietrzne uliczki, strome i granitowe.

Podobnie jak w przypadku wielu takich ukrytych miejsc, po zjechaniu z głównej drogi (choć używam obu tych słów z rozwagą) wszystko wydaje się przybierać nieco senny wygląd, a jedyną zaskakującą rzeczą jest brak zaskoczenia. Prowadzenie samochodu nagle wydaje się dość niestosowne. Osioł i wóz, na pewno? Nad skalistym zboczem unosi się drapieżny ptak, prawdopodobnie błotniak zbożowy. Wielkie bydło długorogie wędruje w zagłębieniu poniżej drogi. Stado kobiet idzie wzdłuż jednej strony drogi, rozlewając się w połowie jej długości. Po drugiej stronie stado mężczyzn robi to samo. Kilka wieków minęło tak szybko.


Najwyższa klasa

Zaparkowaliśmy i zostawiliśmy samochód, który stał się dla nas kłopotliwy w tym miejscu. Restaurację znaleźliśmy dość łatwo, mimo że jest schowana w wąskiej brukowanej uliczce i nie ma żadnych oznak jej istnienia, dopóki tam nie dotrzesz; wioska jest malutka i nie ma zbyt wielu kryjówek. Znajduje się w starożytnej granitowej stodole i jest rustykalnie urządzony. Jest otwarty tylko w weekendy, wymaga wcześniejszej rezerwacji, ma pewnego rodzaju dress code (sprzęt do chodzenia jest w porządku, ale skąpe ubrania nie) i akceptują tylko płatności gotówkowe, więc znalezienie go jako właściciela i prowadzonego przez młodych, energicznych pracowników było prawie zaskoczeniem. Menu oferowało wiele kuszących domowych specjałów, ale nie mogliśmy spróbować żadnego z nich, ponieważ były one dostępne tylko w przedsprzedaży dla grup sześcioosobowych lub większych. Oferowano jednak ogromne steki wołowe z lokalnego bydła długorogiego barrosã i chociaż żadne z nas zwykle nie je wołowiny, postanowiliśmy zrobić wyjątek przy tej okazji. Okazało się, że była to dobra decyzja i zapomnieliśmy, jak wspaniały może być naprawdę najwyższej klasy, lekko grillowany stek.

Jakimś cudem udało nam się zjeść trzy dania i w rezultacie wyraźnie potrzebowaliśmy trochę ruchu, aby to wszystko spalić. Wioska oferuje ćwiczenia po prostu dlatego, że jest zbudowana na zawrotnych zboczach wzgórza, a my wybraliśmy najbardziej stromą ruelazinha ze wszystkich i chwiejnie zeszliśmy do raczkującej Rio Ave na dnie doliny. Zjazd na linie byłby łatwiejszym sposobem, ale przyjechaliśmy bez lin. Kiedy wiele lat temu po raz pierwszy zetknąłem się z rzeką Bird River, była ona brudnym potokiem szlamu przemysłowego, który trafiał do morza w Vila do Conde, więc dobrze było znaleźć ją blisko źródła, nieskazitelną i radosną. Znajdował się nad nią stary most - kilka granitowych płyt połączonych zardzewiałymi żelaznymi rozpórkami. Kiedyś służył on trzem młynom wodnym, których ruiny wciąż przylegają do brzegów małego potoku. Do wodospadów w Candosa, gdzie gęsty las pokrywa zbocza na północnym brzegu rzeki, prowadzi dwukilometrowy spacer brzegiem rzeki. Byliśmy świadomi, że obszar ten szczyci się wydrami w wodzie, a na wzgórzach wilkami i dzikimi kotami. Zanim wróciliśmy i wspięliśmy się po pozornie pionowej ścieżce do wioski (nachylenie 1 na 2), spaliliśmy większość potężnego steku barrosã, ale wciąż mieliśmy energię na zwiedzanie małej wioski. Zawrotne skupisko domów wydawało się być w dużej mierze zamieszkane, przynajmniej poza sezonem, z kilkoma domkami, które powoli popadały w ruinę tam, gdzie stały. Podziwialiśmy wysokość espigueiros (z pewnością żyły tu olbrzymy), obfitość źródeł wody i zniechęcające kamienne schody, które prowadziły do prawie każdego mieszkania, a nachylenie stopni ponownie sugerowało, że kiedyś mieszkali tu Brobdingnagowie.

Elegancko ubrany starszy pan zajął stolik na ulicy, przypuszczamy, że ze względu na światło. Pisał w skórzanej teczce na dokumenty wiecznym piórem z butelką niebieskiego atramentu pod ręką. Nie był zaniepokojony wtargnięciem do jego świata dwóch podróżników z innego czasu i miejsca. Sądząc po jego pięknym kursywnym piśmie, koncentracji i sposobie, w jaki od czasu do czasu trzymał kartkę, na której pisał, na wyciągnięcie ręki, aby zastanowić się nad tym, co napisał, chciałbym myśleć, że pisał poezję. Umieściłem go gdzieś pod koniec XIX wieku. Przez kilka urzekających chwil, my również.

Author

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell