Het somt alle dingen op die de landen van de wereld zouden kunnen en moeten doen, maar dat deed elk vorig verslag ook en de meeste landen blijven nog steeds ver achter bij de minimumvereisten.

De auteurs van het rapport geven zelfs toe dat de "aspirationele" doelstelling om de gemiddelde mondiale temperatuur nooit meer dan 1,5 graden Celsius boven het pre-industriële niveau te laten uitstijgen, zeker niet gehaald zal worden. Het IPCC heeft deze doelstelling pas vijf jaar geleden formeel goedgekeurd, maar het is nu al te laat om de opwarming onder de +1,5°C te stoppen.

"Het is altijd duidelijk geweest in het IPCC en in de klimaatwetenschap dat het niet erg waarschijnlijk is dat we altijd onder de 1,5°C zullen blijven," aldus Dr. Oliver Geden, die deel uitmaakte van de kerngroep die het rapport heeft geschreven. Nou, voor mij was het ook altijd duidelijk, maar ik kan me niet herinneren dat het IPCC het ooit officieel heeft toegegeven voor afgelopen weekend.

Het nieuwe modewoord is 'overschrijding', als in 'Ja, we gaan een tijdje 1,5°C overschrijden, maar wanhoop niet. We komen zo snel mogelijk weer onder dat niveau. Succes daarmee.

Ze grijpen naar strohalmen. De wetenschappers houden zich in en klinken positief omdat ze de regeringen aan het proces moeten binden. De regeringen kunnen het zich niet veroorloven te ver vooruit te lopen op de publieke opinie in hun eigen land. En de laatste afritten van de snelweg naar de hel flitsen nu voorbij.

We beschikken al over alle technologie, rijkdom en kennis die nodig zijn om de emissies nu snel terug te dringen en onder de 1,5°C te blijven, maar de politieke wil is er niet en zelfs het IPCC erkent dat nu impliciet. De mensen lijden nog niet genoeg om de kwestie hun volle aandacht te geven.

Tegen het midden van de jaren 2030, wanneer we in een 'overshoot' zitten, zullen de politieke wil en het gevoel van urgentie zeker aanwezig zijn, omdat allerlei soorten wild weer de mensen hard zullen treffen. Tegen die tijd zijn we echter zo laat dat we dringend een technologie nodig hebben die zeer snel resultaten oplevert en de verwarming laag houdt.

De "verwijdering van kooldioxide" (CDR), ook wel verwarrend bekend als "negatieve emissies", is momenteel de favoriete "reddingstechnologie" van de IPPC. Het kan theoretisch enorme hoeveelheden broeikasgassen terugtrekken uit de atmosfeer en het kan een groot deel van de oplossing zijn op lange termijn, maar het kan ons niet redden op korte termijn.

CDR werkt langzaam en is duur; het tegenovergestelde van een snelle oplossing. Bouw gerust enkele installaties op ware grootte om de bugs uit de verschillende voorgestelde CDR-processen te halen, maar tenzij er een wonderbaarlijke daling van de emissies plaatsvindt, zal de hoeveelheid CO2 in de lucht ons ertoe verplichten het "nooit te overschrijden" niveau van +1,5°C tegen 2030 te doorbreken.

Dat is niet hetzelfde als het daadwerkelijk meemaken. Er is altijd een vertraging tussen het moment waarop je een bepaald volume kooldioxide in de atmosfeer brengt en het moment waarop het volledige opwarmingseffect ervan wordt gevoeld. Laten we zeggen dat dit ons nog eens vijf jaar geeft, maar tegen 2035 zal de extra warmte waarschijnlijk verschillende van de meer gevoelige 'omslagpunten' activeren.

Als we werkelijk verwachten dat de opwarming zo snel voorbij de 1,5°C zal stijgen, is er maar één ding dat de opwarming tijdelijk kan afremmen, het overschrijden van de "omslagpunten" kan voorkomen en ons in staat kan stellen door te gaan met het essentiële werk van het terugdringen van de emissies. Het is "beheer van zonnestraling" (SRM).

Eén of twee procent van het inkomende zonlicht weerkaatsen klinkt gevaarlijk en duur, maar het zou eigenlijk vrij goedkoop zijn, tenminste vergeleken met de kosten van CDR. Elke ingreep in de werking van het aardsysteem zal ongetwijfeld ongewenste neveneffecten hebben, maar tot dusver zijn er nog geen grote problemen vastgesteld.

Het IPCC kruipt naar een aarzelende aanvaarding dat SRM-maatregelen noodzakelijk kunnen zijn, maar zoals Amerika in het vermeende citaat van Winston Churchill, zal het pas het juiste doen als het alle alternatieve beleidsmaatregelen heeft uitgeput. Zij vergeet dat het onderzoek en de hardware voor een SRM-techniek minstens tien jaar vergen voordat zij kan worden toegepast.

Er zou nu al een groot aantal grote, goed gefinancierde onderzoeksprojecten aan de gang moeten zijn om het potentieel van SRM te bevestigen en eventuele risico's vast te stellen, zodat het halverwege de jaren 2030 kan worden ingezet als we het nodig hebben (en daar ziet het naar uit). Toch is elk onderzoek ernaar in de open lucht, zelfs op de kleinste schaal, nog steeds effectief verboden. De puriteinen regeren nog steeds.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer