Op 28 januari zei Wendy Sherman, vice-minister van Buitenlandse Zaken van de VS, dat de Verenigde Staten "alle aanwijzingen zien dat (de Russische president Vladimir Poetin) militair geweld gaat gebruiken, misschien ergens tussen nu en half februari".

En afgelopen zondag (6 februari) zei Jake Sullivan, nationaal veiligheidsadviseur van president Biden, tegen ABC's 'This Week': "Wij geloven dat er een duidelijke mogelijkheid is dat Vladimir Poetin opdracht zal geven tot een aanval op Oekraïne....It zou morgen al kunnen gebeuren, maar het zou ook nog enkele weken kunnen duren."

Het is net als het einde van de wereld voorspellen. Je moet specifiek en consequent zijn over de datum, maar je moet ook wat speelruimte overlaten voor het geval de Apocalyps niet op tijd komt. Dus 'midden februari' is stilletjes stroomafwaarts gegleden, en 'enkele weken' verlengt de schertsvertoning aannemelijk tot begin maart.

Het is niet duidelijk of een van deze functionarissen echt in deze sombere voorspellingen gelooft, aangezien er andere plausibele redenen zijn waarom zij ze zouden kunnen uitspreken: om de Europese NAVO-bondgenoten in het gareel te krijgen, of gewoon om Joe Biden's reputatie van vastberaden leider die opkomt voor "vrijheid" te herstellen na zijn minder dan stellaire optreden in het Afghaanse debacle van afgelopen augustus.

Maar ook al geloven de Amerikanen echt wat ze zeggen, de toekomstige slachtoffers van de "op handen zijnde" Russische invasie, de eigen leiders van Oekraïne, doen dat duidelijk niet.

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky zei op 27 januari, in reactie op een waarschuwing van de NAVO secretaris-generaal Jens Stoltenberg dat de huidige Russische troepenbewegingen zouden kunnen leiden tot een "volwaardige Russische invasie": "Ik beschouw de situatie nu niet als meer gespannen dan voorheen."

"In het buitenland heerst het gevoel dat het oorlog is. Dat is niet het geval. Ik zeg niet dat een escalatie niet mogelijk is...(maar) we hebben geen behoefte aan paniek." En de minister van Buitenlandse Zaken van Oekraïne, Dmytro Kuleba, voegde daar op 2 februari aan toe dat de Russische troepen in de buurt van de Oekraïense grens "onvoldoende zijn voor een grootschalige militaire operatie."

Maar hoe konden al die dure Amerikaanse (en Britse) inlichtingendiensten het zo mis hebben? Nou, ze hadden het in 2003 toch ook mis met de vermeende 'massavernietigingswapens' van Irak? In feite hebben ze het bewijs toen vervalst om de wens van hun bazen om Irak binnen te vallen te rechtvaardigen. Ze zijn niet vies van teruggaan in de keuken om hun huidige meesters te dienen.

Of misschien zijn ze gewoon niet erg slim. Het verhaal van vorige week over een vermeend Russisch complot om een "zeer grafische" nepvideo te maken van een Oekraïense aanval met lijken, ontploffingsschade, Oekraïense militaire hardware waaronder drones van Turkse makelij, en acteurs die Russisch sprekende rouwenden spelen, allemaal om een Russische invasie in Oekraïne te "rechtvaardigen", was beneden alle peil.

Zelfs Amerikaanse journalisten, die niet altijd hyperkritisch zijn wanneer ze officiële "inlichtingen"-gegevens te zien krijgen, betwistten deze hoop slachtafval, en de woordvoerder van het State Department, Ned Price, moest terugvallen op het in twijfel trekken van hun patriottisme om de vragen te stoppen.

Achter al deze onzin gaan echter echte strategieën schuil. Poetins doel is de militaire aanwezigheid van de NAVO in de buurt van de Russische grenzen zoveel mogelijk te neutraliseren, en Oekraïne op zijn minst te neutraliseren. Biden wil het bredere Russische doel koste wat kost afslaan en Oekraïne zo veel mogelijk beschermen zonder oorlog te voeren.

Dit geeft beide mannen een sterk motief om de oorlogsdreiging te overdrijven, maar geen enkel motief om een oorlog te voeren.

Het is reeds verklaard NAVO-beleid om niet te vechten voor Oekraïne, hoewel het dreigt met sancties als Rusland binnenvalt. En hoewel Moskou voordeel haalt uit zijn onuitgesproken dreigement om Oekraïne binnen te vallen, zou het Rusland economisch verlammen als het dat daadwerkelijk zou doen en zou het zelfs een einde kunnen maken aan Poetins bewind, omdat de Oekraïners zouden vechten en de bezetting een nachtmerrie zou worden.

Dit alles wetende, zijn de Oekraïners relatief ontspannen over de 'crisis'. Poetin overdrijft nooit in dit soort situaties (denk aan Georgië 2006, de Krim en Donbas 2014, Syrië 2015), dus hij zal uiteindelijk alles nemen wat hij kan krijgen in de vorm van concessies aan de NAVO-beschikkingen in Oost-Europa (als hij al iets krijgt) en de crisis sluiten.

En de NAVO verliest alleen als ze de moed verliest. Het is niet onwettig dat Oosteuropese landen die een halve eeuw hebben geleefd onder wat neerkwam op een militaire bezetting door de Sovjet-Unie, geruststelling zoeken door zich aan te sluiten bij de rivaliserende alliantie zodra zij vrij zijn, vooral omdat dit geen significante militaire bedreiging vormt voor hun vroegere overheersers.

Russische historische obsessies met invasies vanuit het westen (Napoleon en Hitler) rechtvaardigen niet dat de Poolse of Estse soevereiniteit vandaag wordt beperkt. De huidige strijdkrachten van de NAVO zouden totaal niet in staat zijn Rusland binnen te vallen, zelfs als er geen kernwapens bestonden.

De jongere George Bush maakte een grote fout door Oekraïne in 2008 uit te nodigen om lid te worden van de NAVO, maar de andere leden waren nooit echt van plan Oekraïne toe te laten: te ver naar het oosten, te dicht bij Moskou. Wacht deze 'crisis' af, en hij zal uiteindelijk verdwijnen.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer