Westerse politici zijn hierdoor echter ruw uit hun slaap gewekt. Nu zijn ze bezig een spoedcursus te volgen in het formuleren van een samenhangend energiebeleid. Want, laten we eerlijk zijn, Net Zero zou nooit werken, ondanks de goede bedoelingen. De wetten van onbedoelde gevolgen traden in werking.

Binnen minder dan een maand na de Russische inval in Oekraïne, hebben een aantal Europese leiders zich al haastig gedistantieerd van de eens zo heilige graal van Net Zero. Ze worden onder druk gezet om hun standpunten over energiezekerheid snel te heroverwegen. Doen ze dat niet, dan gaan de lichten uit.

In tegenstelling tot het spreekwoordelijke luipaard, veranderen politici hun streken, waardoor ze meer op kameleons lijken. Natuurlijk besef ik dat dit ongekende omstandigheden zijn, maar Net Zero had zichzelf bijna een cultus aanhang bezorgd. Het was een ingebakken doctrine geworden die doordrong als een goede marinade. Als iemand in het Verenigd Koninkrijk of waar dan ook in de westerse wereld ook maar een woord van twijfel durfde uit te spreken over het Net Zeroisme, dan dreigde hij of zij een verschoppeling te worden.

Ik ontken op geen enkele manier iets. Klimaatverandering is echt. Ik begrijp het. Iedereen die gezegend is met ogen en oren, begrijpt dat het klimaatprobleem dringend moet worden aangepakt. Het verminderen van de hoeveelheid schadelijke gassen die in de atmosfeer worden gepompt en die wij ALLEMAAL inademen, kan alleen maar een positieve ontwikkeling zijn. Wat we vooral nodig hadden, was een eerlijk en rationeel debat hierover.

Sommige van de oplossingen die tot nu toe zijn gevonden, zijn bespottelijk. Het Westen heeft bijvoorbeeld een groot deel van zijn productie-emissies naar het Verre Oosten geëxporteerd. Westerse politici hadden de onbeschaamde brutaliteit erop te wijzen hoe heerlijk schoon ONZE lucht en ONZE rivieren waren geworden, terwijl steden als Peking stikten in pluimen van verzengende smog, grotendeels afkomstig van de productie van Westerse consumptiegoederen. Ik heb het nooit moeilijk gevonden om het verschil te zien tussen echte maatregelen om onze klimatologische problemen op te lossen en schaamteloos gesignaleer, waarbij het laatste even nutteloos is als een ezel met drie poten bij de Aintree Grand National.

De Britse regering herziet haar standpunt over de netelige kwestie van de binnenlandse olie- en gasproductie. Er lijkt een consensus tussen de partijen te zijn met zeldzame blijken van solidariteit in Westminster. Zozeer zelfs dat het binnenkort wel eens moeilijk zou kunnen worden om een politicus te vinden die zonder aarzelen zal bekennen ooit "amen" te hebben gezegd op dat lang gekoesterde ideaal om onze energiezekerheid te delegeren aan despoten als Poetin. Politici in de hele Westerse wereld hebben zich gerealiseerd dat we worden beperkt door de wurggreep van het Kremlin. Het is moeilijk om een uitweg te zien zonder nog meer schade aan onszelf toe te brengen.

Wat je ook vindt van de voormalige president van de VS, Donald Trump, hij was niet traag om de enorme dwaasheid in te zien van het opgeven van de energiezekerheid van Amerika. Hij stelde dat Net Zero niet kon worden bereikt tenzij of totdat in eigen land opgewekte energie kon worden vervangen door echt levensvatbare alternatieven. Alternatieven die volledig gecontroleerd kunnen worden door Amerikaanse handen, en niet door die van agressieve buitenlandse regimes die eigenlijk gedijen bij het aanwakkeren van geopolitieke instabiliteit. We zien dit scenario op dit moment spelen. De oorlog van Poetin heeft de groothandelswaarde van Russische olie en gas opgedreven tot zo'n 350 miljard pond per dag. Voor Poetin komt dit neer op een pay as you go militair offensief in Oekraïne.

In werkelijkheid zullen de ontwikkelde landen (en ook de ontwikkelingslanden) nog tientallen jaren olie en gas nodig hebben. Gas levert bijna de helft van al onze energie, of het nu gaat om vervoer, verwarming van onze huizen, industriële behoeften of elektriciteitsopwekking. Hernieuwbare energiebronnen zoals zonne-energie, windenergie en waterkracht genereren momenteel slechts ongeveer 5%.

Zelfs als we erin zouden slagen om tegen 2050 al onze voertuigen om te schakelen naar elektrische voertuigen, dan nog zullen we onze opwekkingscapaciteit enorm moeten uitbreiden om het hoofd te kunnen bieden aan de enorme druk die EV-laadpunten op het net zullen leggen. Hernieuwbare energiebronnen alleen zullen niet volstaan om aan die enorme toekomstige vraag te voldoen. De vraag is wat er gebeurt als we te maken krijgen met aanhoudende anticyclonen (hoge-druk gebieden) en de wind niet meer waait. Of misschien krijgen we te maken met lange perioden van zonloze dagen. In het VK en Ierland is er niet veel fantasie voor nodig om sombere, zonloze dagen voor te stellen.

De technologie heeft zich de laatste jaren echter met grote sprongen ontwikkeld. Nieuwe technologie maakt het nu mogelijk om aardgas uit schalie te winnen op een manier die economisch haalbaar is. De Britse eilanden beschikken over enorme reserves, met een geschatte waarde van twee biljoen pond. Bowman-schalie in Lancashire staat bekend als een van de rijkste schaliegasreserves die ooit zijn ontdekt, maar deze blijft onaangeboord, voornamelijk omdat opeenvolgende regeringen hebben toegegeven aan de plaatselijke NIMBY-brigade met hun protestvaandels, hooivorken en bezemstelen. Stemmen tellen zwaarder dan energiezekerheid, althans zo lijkt het.

De politieke opvattingen over energiezekerheid zijn echter al lang voor de inval van Poetin in Oekraïne aan het veranderen. Er dreigde al maanden een crisis rond de kosten van levensonderhoud. Er werd voorspeld dat de energierekeningen van de gezinnen de pan uit zouden rijzen zodra onze belaagde economieën geleidelijk aan uit de langdurige, door COVID veroorzaakte lockdowns zouden komen. Daarom zullen politici het erg moeilijk hebben om het publiek ervan te overtuigen dat al onze huidige energielasten kunnen worden toegeschreven aan schaarse buitenlandse voorraden. Opeenvolgende regeringen zijn niet bereid geweest om enorme schaliegasreserves aan te boren uit angst om een paar chagrijnige potentiële kiezers van zich te vervreemden.

Sommigen beweren dat de hoge olie- en gasprijzen het pleidooi voor offshore-windmolens kracht bijzetten. Maar wind op zich is geen echt levensvatbaar alternatief. Wind is onbetrouwbaar en vereist grote reserves aan fossiele brandstoffen als back-up. Anderen kunnen aanvoeren dat schaliegas niet snel genoeg kan worden gewonnen om de huidige tekorten op te vangen en dat de Britse schaliegasproductie de groothandelsprijzen niet in haar eentje zal doen dalen. Toch is de waarde van Amerikaans schaliegas in minder dan tien jaar meer dan gehalveerd. De prijzen in de VS bleven redelijk laag, terwijl de Europese prijzen meer dan zes keer zo hoog werden.

Er zijn dus enorme voordelen verbonden aan de winning van schaliegas. Als het goed wordt gedaan, kan het veel goed betaalde banen opleveren. Een ander belangrijk voordeel is dat de waarde van het product enorme belastinginkomsten zou genereren in plaats van dat er grote sommen geld verdwijnen om de vette oorlogskas van Poetin te spekken.

Natuurlijk beseffen we allemaal dat schaliegas ook een eindige grondstof is, maar daar gaat het nu niet om. Dat komt omdat schaliegas de korte termijn oplossing kan worden die ons de tijd geeft om van de Russische energie af te komen.

Wat we zeker nooit meer mogen doen, is achterover leunen en toekijken hoe grote stukken van onze belangrijke nationale infrastructuur worden verkocht aan de hoogste bieder. Als we dat wel doen, kan onze energiezekerheid uiteindelijk in handen vallen van nog meer grote overzeese conglomeraten, die vaak onder invloed staan van uitgesproken onvriendelijke regimes. Tenzij we deze kwesties zorgvuldig, onpartijdig en logisch onderzoeken, zullen we de bittere vruchten van onze dwaasheden blijven proeven.

Kortom, geen enkel gebied kan het zich nog veroorloven zijn energiezekerheid in gevaar te brengen. Poetin is nooit meer te vertrouwen, evenmin als vele andere regimes die in staat zijn ons allen te gijzelen

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes