Er zijn veel huurders in de Algarve die hun langdurig gehuurde huizen moeten verlaten zodat de verhuurders ze in de zomer op korte termijn kunnen verhuren - dit is een realiteit die zich in de Algarve al vele jaren voordoet. Wat er gebeurt is dat veel verhuurders slechts voor acht maanden op lange termijn verhuren en vervolgens van de zomer profiteren om goed geld te verdienen door op korte termijn te verhuren.

Dit is een zeer gecompliceerd probleem, vooral in toeristische gebieden zoals de Algarve en Lissabon, die als gevolg daarvan geen behoorlijke betaalbare huisvesting meer hebben voor langetermijnhuurders. Er is zeer weinig gedaan om dit probleem aan te pakken. Onlangs is er een gerechtelijke uitspraak gedaan waarin staat dat plaatselijke huisvesting in appartementen verboden is, maar dit heeft geen invloed op deze kwestie.

Verbod op lokale huisvesting

In de eerste plaats hebben de Portugese markt voor kortetermijnverhuur en Alojamento Local (bekend als AL) een grote impuls gegeven aan de lokale economie, niet alleen omdat het heeft geholpen veel toeristen te ontvangen die elk jaar naar Portugal komen, maar ook omdat het heeft bijgedragen aan de renovatie van oude gebouwen, vooral in Lissabon en Porto, en ook in de Algarve en Madeira. Er is echter altijd de keerzijde van de medaille en deze markt voor kortetermijnverhuur begint kritiek te krijgen omdat er minder en duurdere huizen op de huurmarkt voor langetermijnverhuur komen.

Dit heeft niet alleen gevolgen voor degenen die een woning zoeken om te huren, maar ook voor de buren die klagen wegens schade aan gemeenschappelijke ruimten, lawaai en gebrek aan veiligheid in hun gebouwen. Al deze klachten zijn uiteindelijk het voorwerp geworden van een recente rechterlijke beslissing die deze AL in appartementen verbiedt. In dit verband heeft het Hooggerechtshof (STJ) lokale accommodatie in appartementen verboden, maar dit zal het scenario voor geen enkele huurder veranderen, aangezien dit besluit alleen van toepassing is op naar behoren geregistreerde AL en alleen eigenaars van appartementen in hetzelfde gebouw hun buurman op deze gronden voor de rechter kunnen dagen.

Bovendien zijn verschillende kortetermijnverhuurders niet geregistreerd als lokale accommodatie, ook al zijn ze dat wel. "De wet voorziet in de mogelijkheid om deze kortetermijncontracten te sluiten", zegt Maria João Ribeiro, juridisch adviseur bij DECO. Velen doen dat echter niet om geen belasting te hoeven betalen.

In deze gevallen "moet er een huurcontract zijn dat moet worden meegedeeld aan de belastingdienst, en het moet voldoen aan alle procedures van een huurcontract, maar zolang aan alle eisen is voldaan, is het legaal om dit te doen," zei de juridisch adviseur.

Plaatselijke accommodatie of kortetermijncontract?

Vanuit het oogpunt van de klant, bij het boeken van een week in de Algarve, kan het verschil tussen beide soms niet duidelijk zijn. DECO zei dat online boekingsplatforms informatie moeten verstrekken over het registratienummer van de lokale accommodatie. Als ze dit identificatienummer niet hebben, zijn ze geen AL. "Consumenten moeten controleren of er een registratienummer is. Als het een verborgen AL zonder registratienummer is, kan de consument dit altijd melden bij de gemeenten, maar ook bij de ASAE en de belastingdienst," zei ze.

"Het is aan de consument om dit uit te zoeken, want deze inrichtingen (AL) moeten een fysiek klachtenboek verstrekken en ze moeten toegang hebben tot het elektronische klachtenboek op het onlineportaal, dus er zijn een aantal vereisten waaraan moet worden voldaan en we raden alle consumenten aan om meer informatie in te winnen voordat ze een soortgelijk contract aangaan, vooral op het niveau van onlineplatforms, omdat zij deze informatie moeten verstrekken," benadrukte ze.

Hoe kunnen huurders zich beschermen?

In feite hebben veel van deze woningen, die voor slechts acht maanden worden verhuurd, niets te maken met lokale huisvesting omdat ze niet als zodanig zijn geregistreerd. Als de verhuurder echter geen contract heeft met de huurders, handelen degenen die de acht maanden hebben overwinterd of degenen die een week of twee weken op vakantie zijn geweest in de schaduw van de wet. In deze gevallen kan de consument zich het best beschermen door om een contract te vragen, stelde zij voor.

Volgens de wet mogen vakantiehuurovereenkomsten weliswaar korter zijn, maar moeten huurovereenkomsten voor woningen een minimumduur van één jaar hebben, die met ten minste drie jaar kan worden verlengd, wat betekent dat veel van deze huurovereenkomsten van slechts acht maanden niet aan deze eis voldoen. Vaak zijn deze contracten echter niet eens schriftelijk vastgelegd. In deze gevallen zullen de huurders de betaling van de huur moeten bewijzen als zij besluiten naar de rechter te stappen - het is dus belangrijk dat de huur per bankoverschrijving is betaald of dat zij kwitanties hebben.

Indien u advies wenst, aarzel dan niet om DECO te contacteren. Maar let op: DECO geeft alleen advies als de relatie tussen een consument en een bedrijf is, nooit als het probleem tussen twee individuen is - "alleen als er een entiteit met winstoogmerk bij betrokken is", eindigde Maria João.

Author

Paula Martins is a fully qualified journalist, who finds writing a means of self-expression. She studied Journalism and Communication at University of Coimbra and recently Law in the Algarve. Press card: 8252

Paula Martins