"Is de uitdrukking echt: it's raining cats and dogs) (het regent pijpenstelen)?", vroeg een Nederlandse vriendin me onlangs. "Yep", zei ik. "En je kunt maar beter oppassen dat je niet in een poedel trapt." En wil je het geloven? Ze giechelde zowaar. Wie had gedacht dat aandacht voor de cracker grappen met Kerstmis vruchten zou afwerpen?

Maar dit gesprekje maakte me nieuwsgierig. Waar komt die uitdrukking vandaan? Nou, Engeland, natuurlijk. Maar het blijkt dat het komt van de Griekse uitdrukking "cata doxa", wat betekent: tegengesteld aan ervaring of geloof. Dus in plaats van "It's raining cata doxa" te zeggen als het ongelooflijk hard regende, maakten de Engelsen er al snel de veel ongeloofwaardiger uitspraak van dat het in feite "cats and dogs" (pijpenstelen) regende.

Eerlijk gezegd verbaast me dat niet. Engelsen hebben altijd graag hun eigen draai aan buitenlandse woorden gegeven. Zo wordt een bepaalde plaatselijke supermarkt vaak liefkozend "Apples and Onions" genoemd.

Het is zo fijn dat er wat regen is gevallen. We hebben het nodig. Het kan niet altijd zonnig zijn, en het verbaast me altijd als ik na een paar regenbuien naar de grond kijk om te zien hoe snel de natuur weer zijn groene baard laat groeien. Zo zie je maar - water is echt leven.

Water is leven

Ik las ergens dat het water in jou een week geleden een onweersbui was, en dat het snel genoeg weer in de oceaan zal zijn. Blijkbaar is er al sinds het ontstaan van de aarde evenveel water in de wereld, en wordt het continu door rotsen, lucht, dieren en planten opgezogen sinds... wel, altijd al. Hier is een gedachte, ooit zou het water in jou in een dinosaurus gezeten hebben! En aangezien dit het geval is, en jij voornamelijk uit water bestaat, rijst de vraag: Wat ben je eigenlijk? Misschien zijn we allemaal uitgevonden door water als een manier om ons te verplaatsen?

Het is zoals Bruce Lee zei: "Als je water in een beker giet, wordt het de beker. Als je water in een fles giet, wordt het de fles. Als je water in een theepot giet, wordt het de theepot" (voeg je favoriete kruiden en/of specerijen toe en het wordt ook thee). Als je dan de thee drinkt, wordt het water misschien jou? En misschien, heel misschien, was het vroeger ook Bruce Lee. Denk daaraan de volgende keer dat je de onverklaarbare drang hebt om een karateslag of een hoge trap te geven - het water heeft nog wat vuur in zich.

Ga met de stroom mee.

Ik ben schuldig aan het vergoddelijken van de natuurlijke wereld. Net als de oude Grieken zie ik vooral de zon en de maan graag als een soort etherische wezens die van bovenaf regeren, en ik ben bang dat ik dat nu weer doe met water (want de regen komt ook van boven). Maar het is moeilijk om niet te concluderen dat iets dat zo vrij tussen alles en iedereen stroomt, waar al het leven van afhankelijk is, en dat ons in zekere zin allemaal verbindt, niet op de een of andere manier de definitie is van een alwetende en alomvattende God.

En als het niet de goddelijke levensvonk is, dan is het op zijn minst het smeermiddel. Het zorgt ervoor dat alles overal naartoe stroomt. Van de voedingsstoffen en zuurstof naar je cellen, naar de rivieren die in de zee stromen en dan terug naar de hemel - echt het toppunt van verantwoordelijkheid. En toch lijkt water het allemaal moeiteloos te doen. Het probeert nooit te hard. Water volgt altijd de weg van de minste weerstand. Het is de originele Yogi die ons allen, letterlijk, leert hoe we met de stroom mee moeten gaan.

Met zijn goddelijke eigenschap vormloos te zijn, transformeert water zichzelf voortdurend. Als het bevriest en vast wordt, heeft het de merkwaardige eigenschap dat het minder dicht wordt en dus kan drijven op, nou ja... zichzelf. Dit hemelse vermogen om van vorm te veranderen betekent dat het stevig genoeg kan zijn om de Titanic te laten zinken, maar ook dat het, als je ermee geconfronteerd wordt (en de gemoederen verhit raken), gewoon kan wegdrijven in een pufje stoom.

Deze eigenschap van ijs om aan de oppervlakte te blijven was weliswaar ongelukkig voor de Titanic, maar water breekt over het algemeen de regels van de scheikunde voor ons gemak. Meren bevriezen aan de bovenkant, waardoor alle wezens beneden gewoon door kunnen gaan en wij onze eigen smaak van goddelijkheid krijgen als we over het water erboven lopen (of schaatsen).

Dus, terwijl ik hier zit en naar de waterdruppels langs mijn raam kijk, heb ik er vrede mee dat ik vandaag niet in de zon kan spelen. Ten eerste kan ik daardoor wat schrijven. Maar ik ben ook dankbaar dat het water weer leven brengt in de Algarve, de grond de broodnodige drank geeft en verborgen zaadjes aanmoedigt de moed te hebben om naar de oppervlakte te komen en de wereld weer groen te schilderen.

Ik voel er ook een soort eenheid mee, en ik ben blij dat ik denk dat mijn gebrabbel in zekere zin water is dat zichzelf overweegt. Ik wil niet te diepzinnig zijn - maar ik denk dat het zichzelf bijzonder moeilijk te doorgronden vindt.