Als bevoorrechte blanke vond ik "expat" veel beter klinken dan "immigrant". De ene had panache, cachet, een pittig gevoel van ennui en avontuur; de andere riep zwart-wit beelden op van arme, ineengedoken massa's die gezuiverd moesten worden in de puree van de smeltkroes.

Toen we voor het eerst uit de VS kwamen om in Portugal te gaan wonen en met pensioen te gaan, identificeerde ik mezelf als een expat ... in de veronderstelling dat het niets meer (of minder) betekende dan een Amerikaan in het buitenland die voor een langere periode in een ander land woont.

Van tijd tot tijd werd ik uitgedaagd en gecorrigeerd op mijn veronderstelling: Expats zijn hier voor een bepaalde tijd of voor een bepaald doel - een paar maanden of jaren, om te studeren, te reizen of te werken. Daarna keren ze terug naar huis.

Immigranten daarentegen hebben geen plannen om terug te keren naar waar ze vandaan kwamen; ze kijken eerder vooruit dan achteruit, hun voeten stevig geplant en wortelend in een ander land.

Reizen gaat niet alleen over de bestemming (immigranten en vluchtelingen). Weggaan is een manier van leven voor miljoenen mensen die pauzes nemen voor zelfverwennerij, werkgelegenheid, culturele verrijking, onderwijs en andere bezigheden (expats).

We waren niet van plan om terug te keren naar de VS toen we het land drie maanden na de inauguratie van Donald Trump verlieten.

Wat begon als een mes dat in onze ziel sneed, leidde al snel tot meer bloedvergieten - een dodelijke wond voor onze moraal, waarden en fatsoen. Toen we het handschrift op de muur lazen, vluchtten we voor ons leven.


Vluchtelingen!

De Verenigde Staten waren een schurkenstaat geworden, misschien wel het machtigste land ter wereld met een enorm arsenaal aan massavernietigingswapens onder leiding van een despoot met waanideeën die pronkte met zijn vriendjespolitiek, blank nationalisme, persoonlijke woekerwinsten en wrede onmenselijkheid tegenover anderen.

De weg naar "grootheid" omvatte ook de wrede behandeling en verbanning van inheemse Amerikanen; het bezit van andere mensen als persoonlijk eigendom; het kleineren van migrantenarbeiders van wie de landeigenaren afhankelijk waren voor hard werk; het oprichten van interneringskampen voor mensen met scheve ogen; en, meer recentelijk, het isoleren van immigranten van hun families - waarbij velen werden gedeporteerd en kinderen in afschuwelijke omstandigheden werden opgesloten.

"Chronische kwalen - een corrupte politieke klasse, een sclerotische bureaucratie, een harteloze economie, een verdeeld en afgeleid publiek - waren jarenlang onbehandeld gebleven. We hadden geleerd om, ongemakkelijk, met de symptomen te leven," schreef George Packer in The Atlantic.

Geweld, haat en kwaadaardigheid werden de kelk van de gemeenschap onder fanatici en hun fans, en wakkerde het vuur van verzet en ontevredenheid aan.

Aangemoedigd door de toon en teneur van tweets vanaf de bullebak, stak de lelijke Amerikaan - opnieuw - de kop op ... met toenemend geweld, aanvallen en confrontaties tegen minderheden en gemarginaliseerden: Immigranten. Zwarten en mensen met een bruine huidskleur. LGBTQ+ individuen. Joden. Moslims. Aziatische-Amerikanen. Mensen die andere talen spreken. Met andere woorden, de "anderen".

In plaats van expat of immigrant voelden we ons als vluchtelingen, die zich "door een gegronde angst voor vervolging, oorlog of geweld gedwongen voelen om hun thuisland te ontvluchten". Om in aanmerking te komen als vluchteling, moet iemand een gegronde "gegronde vrees" hebben dat hij echt gevaar loopt. Bovendien moeten vluchtelingen onderdrukking, vijandigheid en/of geweld zo erg vrezen dat ze gedwongen worden hun land van herkomst te verlaten en elders een toevluchtsoord te zoeken.

Elders voor ons is Portugal met een tijd doorgebracht in Spanje.

Author

Bruce H. Joffe is the author of Expat: Leaving the USA for Good and Spanish Towns, Portuguese Villages: A Journal for Expats and Immigrants. 

Bruce H. Joffe