Wat? Zegt deze persoon dat uitsterven een goede zaak is? Maar hoe zit het dan met de scarlet-throated goat-botherer? Er zijn er nog maar 23 in het wild en de helft leeft op de hellingen van een actieve vulkaan. We moeten iets doen.

Dat hoeft niet per se. Ik bladerde wat in een boek over historische geologie en stuitte op deze passage:

"Het patroon dat we zien in het fossielenbestand is er niet één van voortdurende diversificatie met nieuwe soorten die worden toegevoegd, maar geen enkele die ooit wordt verwijderd. In plaats daarvan gaat de gemiddelde soort een paar miljoen jaar mee en verdwijnt dan voorgoed van de aardbodem. Ze sterven uit."

Mensen voelen zich ongemakkelijk bij dit feit, omdat we ons schuldig voelen dat we het uitsterven van zoveel andere soorten hebben versneld. Onze pogingen om dit goed te maken begonnen met eenvoudige maatregelen zoals nestkasten voor zeldzame uilen en bruggen over drukke snelwegen - lokale oplossingen voor lokale problemen - maar de opwarming van de aarde vereist complexere ingrepen.

Neem bijvoorbeeld de geringde zeehonden van het Saimaa-meer, het grootste meer in Finland. Dit zijn zoetwaterrobben die uniek zijn voor dit meer en 30 jaar geleden waren ze bijna uitgestorven. In de winter bouwden ze schuilplaatsen in sneeuwbanken op het ijs om hun jongen te beschermen tegen stormen en roofdieren, maar in een opwarmend klimaat zijn de diepe sneeuwbanken verdwenen.

Daarom gaan mensen van Finse parken en dierenbeschermingsorganisaties elke winter op pad met handbediende sneeuwschuivers om door de mens gemaakte sneeuwhopen op het ijs te maken. Ze stampen de opgestapelde sneeuw zelfs stevig aan, hoewel ze het uiteindelijke uitgraven van de holen aan de zeehonden zelf overlaten. En de zeehondenpopulatie op het Saimaa-meer heeft zich hersteld - tot 400 volwassen dieren bij de laatste telling.

Het is een veel groter probleem als een heel bestaand ecosysteem dreigt uit te sterven, maar de eerste gebeurtenis van die aard staat nu voor de deur: de massale sterfte van de koraalriffen.

Bijna alle koraalriffen in ondiep water ter wereld hebben nu te maken met verbleking waardoor ze ernstig beschadigd of gewoon dood zijn. Het is een direct gevolg van de opwarming van de aarde: door de extra warmte verdrijven de kleine koraaldiertjes de algen die het grootste deel van hun voedsel leveren. Dan sterven ze van de honger en blijven alleen de gebleekte 'botten' over.

Dat is een slecht ontwerp voor de huidige omstandigheden, hoewel het in het verleden wel enig praktisch nut moet hebben gehad om überhaupt door het evolutionaire proces te komen. Maar gezien de vele andere milieucrises waar we nu mee te maken hebben, zouden we ons kunnen verontschuldigen als we de koralen gewoon laten gaan.

Uitsterven is geen catastrofe zonder maat, maar gewoon het normale eindpunt in het evolutionaire traject van de overgrote meerderheid van de soorten die op deze planeet hebben gefloreerd. Wat verloren gaat zal worden vervangen door iets anders, vaak iets interessanters dan zijn voorganger.

De duizenden koraalsoorten stierven terug, of stierven zelfs uit, in elk van de vijf grote uitstervingsperioden van de afgelopen half miljard jaar, alleen voor identieke of vergelijkbare wezens om de riffen opnieuw te koloniseren toen het klimaat weer matigde. Zoals Ariel suggereert in 'The Tempest', is er nooit echt iets verloren gegaan. Het ondergaat alleen "een verandering in iets rijks en vreemds".

De huidige reeks koraalsoorten heeft echter een zekere economische waarde voor de mens (maar zeker niet de zes biljoen dollar die het Wereld Natuur Fonds beweert). Bovendien hebben de koralen een krachtig emotioneel belang voor de duikers (waaronder mijn hele familie) die er tijd mee doorbrengen. Zoveel mensen proberen ze te redden.

De poging die de meeste vooruitgang heeft geboekt is een poging tot 'geassisteerde' evolutie. Het is eigenlijk een veredelde vorm van selectief kweken, waarbij van elke generatie koraalpoliepen de meest hittebestendige als ouders voor de volgende generatie worden gekozen en de rest wordt weggegooid. Dit kan al dan niet directe genetische modificatie van de koralen of hun symbiotische algen inhouden.

Een tweede ingreep is het werken aan een soort 'koraal IVF' (in-vitrofertilisatie) waarbij het doel is om ervoor te zorgen dat een groot deel van de 'gameten' (mannetjes en vrouwtjes) die in de oceaan worden vrijgelaten wanneer koralen zich voortplanten, ook daadwerkelijk wortel schieten.

Dit kan inhouden dat er 'koraalcondooms' worden gebruikt om grote aantallen gameten in een kegelvormig net te vangen en ze naar door hitte geteisterde gebieden te verplaatsen waar ze nieuwe kolonies kunnen creëren. Vreemd opdringerig, maar het lijkt te werken.

En dan is er nog de directe methode: Marine Cloud Brightening (MCB). Stop het verbleken bij de bron door een zeer fijne nevel zeewater in laaggelegen wolken te spuiten zodat ze inkomend zonlicht reflecteren en de riffen afkoelen.

En als het allemaal mislukt, voel je dan niet slecht. De koralen zullen terug zijn voor de volgende iteratie, zelfs als wij dat niet zijn.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer