De machtige strijd over welke wezelwoorden we nu precies moeten gebruiken is weer voor een jaar voorbij en iedereen zal tevreden naar huis gaan in de wetenschap dat ze de opwarming van de aarde weer een jaar lang hebben weten te voorkomen dat deze meer dan 1,5°C zou bedragen. Behalve natuurlijk voor het grote deel van de afgevaardigden die stiekem weten dat die strijd al gestreden en verloren is.

De temperatuur in Sydney, Australië, kwam afgelopen zaterdag uit op 43,5°C, vijftien graden hoger dan de gebruikelijke maxima aan het begin van de zomer. De zomer op het noordelijk halfrond, wanneer die aanbreekt, zal ook alle vorige records overtreffen, en de gemiddelde temperatuur op aarde voor 2024 als geheel zal vrijwel zeker hoger zijn dan +1,5C.

El Nino, die over een jaar of twee weer zal verdwijnen, kan daar een beetje de schuld van zijn, maar we zullen in 2029 of 2030 weer voorgoed boven de +1,5 zitten. Het is daarom redelijk om aan te nemen dat tegen de COP van volgend jaar iedereen bang genoeg zal zijn om voor serieuze actie te stemmen.

Dat vereist natuurlijk een radicale breuk met het systeem dat werd opgezet in de jaren 1990, toen de opwarming van de aarde voor het eerst een internationale prioriteit werd. De Organisatie van Olie Exporterende Landen (OPEC) was toen veel machtiger dan nu en stond erop dat elke beslissing van de COP's bij consensus werd genomen.

Zelfs één van de 198 landen op de COP van dit jaar (waaronder alle 13 OPEC-leden) kon zijn veto uitspreken over elk besluit. Dat verklaart de wurgende taal van de uiteindelijke resolutie: de fossiele brandstoflobby zou een veto hebben uitgesproken over alles wat sterker was. Het proces strompelt dus nog steeds heel langzaam voort - maar volgend jaar zal het anders zijn.

Ik ben er al lang van uitgegaan dat dit veto zal worden opgeheven wanneer het aantal doden als gevolg van klimaatverandering tussen de één en tien miljoen per jaar ligt, en we zitten waarschijnlijk al aan de onderkant van die zone. (Het zou trouwens handig zijn als iemand met een goede reputatie een site zou opzetten om dat aantal bij te houden). Maar de COP's moeten worden hervormd, niet vervangen.

In hun huidige vorm zijn ze een tandeloos wonder, maar ze hebben nog steeds waarde - om twee redenen. Ten eerste zijn zij het orgaan waaraan het Intergovernmental Panel on Climate Change (bestaande uit wetenschappers) rapporteert, en die rapporten zijn de enige universeel geaccepteerde gegevens over de huidige en toekomstige opwarming die we hebben.

De andere reden is dat wanneer de veto's uiteindelijk worden afgewezen, de COP's een kant-en-klare fundering zullen zijn waarop een internationaal uitvoerend orgaan kan worden gebouwd dat de strijd coördineert tegen wat tegen die tijd een op hol geslagen opwarming zal zijn.


Twee jaar geleden gingen de COP's van vijfjaarlijkse conferenties naar jaarlijkse evenementen. De volgende stap, waarschijnlijk over minder dan vijf jaar, zijn permanente commissies die uitvoerende beslissingen nemen over zaken als de handhaving van uitstootlimieten en mogelijk beheer van zonnestraling.

Zo'n autoriteit hebben we al nodig. Hoe komt het dat iedereen geen rekening hield met de kans op een grote El Nino in hun schattingen van de snelheid van de opwarming? Nou, veel mensen wisten dat het er nu aan zat te komen, maar niemand had de taak om erop te letten en de klimaatvoorspellingen dienovereenkomstig aan te passen.

Hoe kon niemand voorzien dat het besluit van de Internationale Maritieme Organisatie om in 2020 het zwaveldioxidegehalte in de brandstofuitstoot van 60.000 koopvaardijschepen te verlagen van 3,5% naar slechts 0,5%, zou leiden tot wolkenloze luchten en een grote sprong in het zonlicht dat het oppervlak zou bereiken?

Het is het praktische equivalent van een sprong van een halve graad C in de gemiddelde temperatuur op aarde in slechts drie jaar, maar niemand zag het aankomen omdat niemand de taak had om te zoeken naar dat soort onbedoelde neveneffecten.

Binnenkort zullen we moeten toegeven dat 'normaal' voorbij is. De crisis is er, en die zal langer duren dan de rest van ons leven. De internationale instellingen waarmee we onze inspanningen om de crisis het hoofd te bieden coördineren bestaan nog niet, omdat de grootmachten nog niet bereid zijn om hen dat soort uitvoerende autoriteit af te staan.


Misschien zullen ze dat ook nooit doen, in dat geval zijn we gedoemd. Maar ervan uitgaande dat een gedeeld gevaar samenwerking uitlokt, zullen we die instellingen snel moeten opbouwen. Het is sneller om een bestaande organisatie een nieuwe bestemming te geven dan er jaren over te doen om er een vanaf de grond op te bouwen.

Lang leve de COP. De COP is al meer dan dertig jaar bijna volkomen nutteloos bij het beteugelen van de opwarming, maar heeft misschien nog een vitale rol te spelen in de wanhopige dagen die komen gaan.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer