Het is nu zeker erg laag. Het gemiddelde aantal kinderen dat een Zuid-Koreaanse vrouw in haar leven krijgt is slechts 0,72, terwijl het geboortecijfer minstens 2,1 kinderen per vrouw moet zijn om te voorkomen dat de bevolking daalt.

Veel ontwikkelde landen hebben tegenwoordig lage geboortecijfers, vooral in Oost-Azië - Japan heeft 1,3 kinderen per vrouw, China 1,2 - maar geen enkel ander land zit onder de 1,0. Zuid-Korea loopt niet alleen voorop. Het ligt zo ver vooraan dat het bijna uit het zicht is.

De nationale bezorgdheid hierover is zo groot dat de Zuid-Koreaanse president Yoon Suk Yeol eindelijk het onzegbare heeft gezegd. De burgers van zijn land zijn "buitensporig en onnodig competitief", gaf hij toe - en daarom heeft het land het laagste geboortecijfer ter wereld.

Het gestaag dalende geboortecijfer wordt nu al bijna twee decennia gezien als een 'probleem' en verschillende regeringen hebben er naar schatting 286 miljard dollar tegenaan gegooid zonder enig effect.

Allerlei stimuleringsmaatregelen zijn geprobeerd: gesubsidieerde huisvesting, gratis taxi's en zelfs directe maandelijkse betalingen voor stellen die kinderen krijgen. Getrouwde mannen zijn vrijgesteld van militaire dienst als ze drie kinderen krijgen voordat ze 30 worden; moeders kunnen kindermeisjes uit Zuidoost-Azië inhuren en ze onder het minimumloon betalen.

Niets hielp en het geboortecijfer daalt nog steeds snel. Met het huidige dalingspercentage zal het over nog maar vijf jaar zijn gedaald tot 0,5. Op dat moment zal het land nog maar een kwart van zijn huidige bevolking vervangen. Wat is de oorzaak van deze buitengewone ineenstorting?

We weten dat het niet een of andere eigenaardigheid van de Koreaanse cultuur in het algemeen is, want er is een controle voor dit specifieke experiment: Noord-Korea, dat onder een dun laagje communistische ideologie een traditionele Koreaanse dynastiestaat is. En de Democratische Volksrepubliek Korea (om de volledige naam te geven) heeft een geboortecijfer van 1,8 kinderen per compleet gezin.

Wat het ook is, het is specifiek voor Zuid-Korea - en wat opvalt is de enorme snelheid waarmee Zuid-Korea een volledig moderne democratische samenleving werd. Dertig jaar geleden was het nog een dictatuur. Vijftig jaar geleden was het nog een heel arm en slecht opgeleid land. Zeventig jaar geleden was het een door oorlog verscheurd wrak en tachtig jaar geleden een onderdrukte Japanse kolonie.

Nu zit het in dezelfde inkomensklasse als Canada, Frankrijk en Japan, maar het heeft die overgang drie keer sneller gemaakt dan Japan en sociale houdingen veranderen niet zo snel. Zelfs in Japan hebben vrouwen te maken met veel uitdagingen op het werk, maar in Zuid-Korea zijn ze vrijwel onoverkomelijk.

Driekwart van de Zuid-Koreaanse vrouwen heeft een postsecundaire opleiding, maar er wordt van hen verwacht dat ze minstens twee jaar stoppen met werken nadat ze een kind hebben gekregen. Zelfs daarna ondervinden ze obstakels als ze weer op hetzelfde niveau aan het werk willen - Zuid-Korea is echter het duurste land ter wereld om een kind op te voeden, en één inkomen is niet genoeg.

De hele situatie is Japan in het kwadraat: intense concurrentie vanaf de wieg. Veel Japanse ouders huren docenten in voor hun kinderen of betalen voor buitenschoolse lessen en cursussen; op twee procent na doen alle Zuid-Koreaanse ouders dat. Voeg daar onnodig lange werktijden en zeer hoge huisvestingskosten aan toe en veel vrouwen besluiten dat het krijgen van een kind gewoon onmogelijk is.

President Yoon Suk Yeol heeft het probleem gediagnosticeerd, maar het is het soort probleem dat minstens een generatie nodig heeft om op te lossen. Als Zuid-Korea er vijftig jaar over heeft gedaan om in deze val te lopen, zal het waarschijnlijk minstens zo lang duren om eruit te komen - en in dit tempo zal de bevolking over vijftig jaar met de helft zijn gekrompen.

Er is in principe niets mis met een kleinere bevolking: niemand had het gevoel dat het land leeg was in 1960, toen de bevolking (25 miljoen) de helft was van wat het nu is. De moeilijkheid is om heel snel terug te gaan naar een veel kleinere bevolking, omdat dat de normale 'bevolkingspiramide' op zijn kop zet.

Tegen 2075 zal het aantal Zuid-Koreanen in de werkende leeftijd gehalveerd zijn en zal bijna de helft van de bevolking ouder dan 65 zijn en afhankelijk van die sterk geslonken beroepsbevolking om hen te onderhouden. Dit is geen levensvatbare uitkomst.

Het is nu tijd om veel meer waarde te gaan hechten aan het geluk en welzijn van vrouwen, maar het is misschien ook een goed idee om massale immigratie uit landen met hogere geboortecijfers te gaan aanmoedigen.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer