Soms heb ik moeite om een interessant onderwerp te vinden dat nog niet eerder is behandeld. Tuiniers weten ongetwijfeld veel meer dan ik over tuinieren, weten wat ze moeten planten, wanneer ze moeten planten, wanneer ze moeten snoeien, wanneer ze moeten "onthoofden" - dat doet me denken aan mijn eerste kennismaking met tuinieren.


We hadden een enorme tuin, in een veel koeler klimaat dan hier, voornamelijk gazon, en de toenmalige echtgenoot bedacht wat een geweldig idee het zou zijn om een grote rechthoek af te schermen voor een fruittuin, en er een dak omheen te maken zodat de vogels niet de vruchten van zijn werk konden plukken, bij wijze van spreken. Ik zag hoe dit werd aangelegd; het was erg hoog, het was erg groot. Het had een deur. En er waren geulen gegraven voor het planten.

De toenmalige echtgenoot vertrok zelf naar het tuincentrum en kwam terug met een vrachtwagen vol fruitstruiken - rode bessen, zwarte bessen, witte bessen, kruisbessen, frambozen en zelfs (enigszins hoopvol) asperges. Blijkbaar zijn zelf geteelde asperges een klasse apart als het gaat om verse, knapperige, heerlijke smaak, zegt men. Asperges zijn een groente die, hoe vers ze er in de supermarkt ook uitzien, nooit kunnen tippen aan de ongelooflijke smaak van net geplukte asperges uit de tuin. Nou, ik geloof ze op hun woord, want die van ons had de memo zeker niet gekregen.


Badend in de glorie

Hoe dan ook, terug naar de fruitbomen. Ze groeiden en fruitden, en ik werd op de een of andere manier aangenomen als onder-tuinman, waarbij ik urenlang op handen en knieën tussen de bedden moest wieden, de planten moest snoeien, water geven en vruchten plukken.De hoeveelheid geproduceerd fruit was genoeg om een jamfabriek te beginnen, en ik plukte alles plichtsgetrouw, waste het, vroor wat in, gaf wat weg, maakte jam en taarten, (zomerpudding was een favoriet herinner ik me) en gasten waren lyrisch over de smaak van zelfgekweekte tuinproducten, en de toenmalige echtgenoot koesterde zich in de gloedvolle lof voor de verse fruitpudding, frambozenyoghurtparfaits, of wat ik ook had bedacht om het fruit te gebruiken. Ik zweeg hoewel het mijn harde werk in de tuin en mijn tovenarij in de keuken waren die deze gastronomische verrukking teweeg hadden gebracht, maar ik zweeg en deelde plichtsgetrouw "second helpings" uit als daarom werd gevraagd.


Doodsnoeien werd een van mijn tuinkarweitjes, en ik ging niet naar buiten zonder de snoeischaar voor het geval ik iets over het hoofd zag. Je wacht al eeuwen op de bloei van een plant, verzorgt hem, praat tegen hem, beschermt hem tegen kruipertjes, kijkt verwachtingsvol naar de knop, en uiteindelijk draait hij zijn gezicht naar de zon en bloeit - dan sterft hij prompt af, en als je hem niet doodsnoeit, kan hij mokken en volgend jaar geen enkele bloem meer produceren.


Gras maaien - wat een zinloos karwei. Je wied je gazon, voedt het, sommigen rollen het, en maaien het vervolgens tot een bijna vlak oppervlak - in strepen, als je indruk wilt maken op de buren. En sommigen zeggen dat je, om het werk goed te doen, al het maaisel moet verzamelen zodat het niet in kluiten ligt, anderen zeggen dat als het niet echt overwoekerd is, je het gras gewoon moet laten liggen waar het valt, mij in het zweet van besluiteloosheid achterlatend.


Nu ik in Portugal woon, heb ik een prachtige tuin. Het zijn vooral gemetselde pavia en bedden en struiken, en mijn ergste klus lijkt te zijn dat ik elk jaar bladeren moet opvegen en oleanders moet terugsnoeien. En de lantana. Oh, en de johannesbroodpeulen oprapen. En de olijven. En de bloesem van de bougainvilleas vegen. En slakken vliegles geven. En natuurlijk nog steeds onkruid wieden.


Niemand heeft gezegd dat tuinieren makkelijk zou zijn. Dankbaar en lonend als je het goed doet misschien, maar niet gemakkelijk. Mijn toenmalige man zou trots op me zijn.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan