De beelden zijn 's nachts opgenomen, voor een onopvallend administratief gebouw dat niets bijzonders betekent. Zelfs Prigozhin gaf toe dat het slechts een overwinning was "vanuit juridisch oogpunt", d.w.z. dat hij op een straathoek stond waarvan hij ons wilde doen geloven - nou ja, de Russen wilden doen geloven dat het werkelijk het centrum van de stad Bakhmut was.

De Oekraïense troepen hadden gisteren 60% van Bakhmut in handen, en vandaag waarschijnlijk nog steeds 59%. Eerlijk gezegd zou het niet uitmaken als ze Bakhmut hadden verloren; ze zouden gewoon teruggaan naar lang voorbereide verdedigingswerken op de heuvelrug ten westen van de stad. Maar wanneer een kostbaar vier maanden durend Russisch offensief eindigt met een gemiddelde opmars van misschien vijf km., eist het publiek afsluiting.

Het is nu de beurt aan de Oekraïners om hun langverwachte offensief te beginnen, maar ze zullen wat langer moeten wachten. De komende twee weken zal het bijna elke dag regenen, en de grond moet drogen voordat tanks off-road kunnen manoeuvreren. Wat zal er dan gebeuren - en wanneer komt er vrede?

Hier is slecht nieuws over de 'vrede'. De meeste oorlogen eindigen niet in "onderhandelingen". Er kan een vredesverdrag zijn, maar dat is meestal slechts een bekrachtiging van wat er al op het slagveld is gebeurd: het Congres van Wenen (na Napoleon), het Verdrag van Versailles (na de Eerste Wereldoorlog), de Dayton-akkoorden (Bosnië-Herzegovina 1995).

Even vaak is er alleen een staakt-het-vuren dat alles bevriest, vaak voor lange, lange tijd (Cyprus 49 jaar, Korea 70 jaar). En zelfs een staakt-het-vuren is pas mogelijk als beide partijen hebben geconcludeerd dat ze niets kunnen winnen bij verdere gevechten. Rusland en Oekraïne zijn er nog niet - en misschien dit jaar nog niet.

Het enige wat voor een beslissende uitkomst zou kunnen zorgen, is een volledige ineenstorting van het Russische leger. Legers storten soms in als de verliezen erg hoog zijn en het moreel erg laag - de ineenstorting van het Russische leger in 1917 was wat de communisten de macht liet grijpen - maar het is onwaarschijnlijk dat de huidige Russische troepen in Oekraïne zo ver heen zijn.

Ze hebben het natuurlijk niet goed gedaan, en het is veilig om te zeggen dat de Oekraïners niet langer beslissend kunnen worden verslagen. Het is echter nog lang niet zo ver dat we kunnen voorspellen (zoals sommigen nu doen) dat het Oekraïense leger de Russen daadwerkelijk uit alle bezette gebieden zal verdrijven.

Aantallen zijn belangrijk, en Oekraïne is nog steeds zwaar in de minderheid wat betreft tanks, artillerie en luchtmacht. (Russische vliegtuigen wagen zich niet diep in de luchtverdediging van Oekraïne, maar als Oekraïense grondtroepen aanvallen, hoeft dat ook niet).


De pantsertroepen van Oekraïne kunnen waarschijnlijk één of zelfs twee 'thunder runs' uitvoeren, zoals die van afgelopen september waarbij het grootste deel van de provincie Kharkiv werd heroverd. Maar als het Russische leger niet instort, zouden de Oekraïners er acht of tien achter elkaar moeten uitvoeren om de Russen helemaal tot aan hun eigen grenzen terug te dringen. Dat zou bijna een wonder zijn.

Voor het overige zijn de vooruitzichten voor lokale Oekraïense overwinningen in een voortdurende uitputtingsslag gedurende de zomer en de komende winter. De westerse machten zullen uitkijken naar tekenen dat de positie van Vladimir Poetin als opperste oorlogsleider verzwakt. Poetin zal hopen op een overwinning van Trump in 2024 of een val van de Duitse coalitieregering.

Geen van beide zaken lijkt aanstaande, en de uitputting is vreemd genoeg in evenwicht, ook al zijn de rijkdom, bevolking en middelen van Rusland zoveel groter dan die van Oekraïne.

Dat komt omdat Poetin een verkleinde versie van een totale oorlog uit de 20e eeuw voert, met constante aanvallen op steden en andere niet-militaire doelen. Dat "brak de wil van de vijand" toen niet en dat zal het nu ook niet doen, en het gebruikt de Russische middelen en strijdkrachten zinloos.

Ondertussen worden de Oekraïners door hun eigen gebrek aan middelen en de beperkingen die hen door de NAVO-mogendheden worden opgelegd, gedwongen een strikt beperkte oorlog te voeren: alleen tegen militaire doelen en alleen op hun eigen grondgebied. Paradoxaal genoeg werkt dit in hun voordeel, omdat het hen ervan weerhoudt verspillende en irrelevante dingen te doen.

Daarom overheerst binnen de Oekraïense civiele en militaire leiding meestal het realisme over wat haalbaar is en wat niet. Hun hoogste prioriteit bij het zomeroffensief zal daarom zijn om voldoende grondgebied terug te winnen om hun westerse geldschieters ervan te overtuigen hen te blijven bevoorraden en steunen.

Dat zijn strategisch gezien niet noodzakelijkerwijs de beste doelen, maar voor Oekraïne is het politieke resultaat (voortzetting van de westerse steun) belangrijker dan het militaire.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer