De grote oude Ayatollah

Hij had driehonderd raketten.

Hij lanceerde ze allemaal op Israël

maar geen enkele was splijtbaar.

En toen ze allemaal werden neergeschoten,

tot zijn grote verrassing,

zei Biden tegen Khamenei

Ik leef erg met je mee.

(Op de melodie van 'The Grand Old Duke of York')

Ik ben niet zeker van die laatste zin.

Maar misschien wel, want het waren vrijwel zeker Biden's mensen, die via achterkamertjes werkten, die de Iraniërs ervan overtuigden dat dit een veilige manier was om wraak te nemen voor Israëls niet-uitgelokte aanval op de Iraanse ambassade in Damascus twee weken geleden. Schiet gewoon een paar drones op Israël af, één of twee zullen er doorkomen, de eer van Iran zal tevreden zijn en we kunnen allemaal de grote oorlog vermijden die we niet willen.

De Israëlische premier Binyamin Netanhayu wil natuurlijk wel een grotere oorlog. Hij liet Hamas een gruwelijke aanval uitvoeren op Israël, hij zit nu gevangen in een 'eeuwigdurende oorlog' met Hamas in de Gazastrook, de gruwelijke burgerslachtoffers die Israël maakt onder de Palestijnen vervreemden de Amerikaanse publieke opinie en de druk van Biden voor een staakt-het-vuren is moeilijk te weerstaan.

Netanyahu zou vrijwel onmiddellijk zijn macht verliezen als hij een staakt-het-vuren zou accepteren, omdat zijn hard-rechtse coalitieregering zou instorten. De voor de hand liggende manier voor hem om aan dit dilemma te ontsnappen was om de oorlog groter te maken door Iran erbij te betrekken. Dan zouden de Verenigde Staten zich verplicht voelen om Israël te redden van de kwaadaardige Iraniërs en zou al dat lelijke gedoe in Gaza naar de achtergrond verdwijnen.

Dat was het doel van de niet-uitgelokte raketaanval van Israël op de Iraanse ambassade in Syrië op 1 april, waarbij zeven officieren van de Iraanse Revolutionaire Garde werden gedood, waaronder twee generaals (plus zes Syrische burgers).

Israël had nog nooit een Iraanse ambassade aangevallen, omdat ambassades worden beschouwd als soeverein grondgebied van het land dat ze bezit. De Iraniërs zouden een aanval op hun ambassade behandelen als een aanval op Iran zelf, en wie heeft er behoefte aan een oorlog met Iran? Nou, Binyamin Netanyahu eigenlijk wel.

De Israëli's wisten dat de Iraanse leiders zich verplicht zouden voelen om te reageren met een precies soortgelijke aanval vanaf Iraans grondgebied op Israëlisch grondgebied - geen vervangers, geen gevolmachtigden - vanwege de rigoureus nauwkeurige morele boekhouding van de Twelver (sjiitische) islamitische jurisprudentie. Het interpreteren van die wet is wat de ayatollahs doen voor de kost, dus je kunt er zeker van zijn dat ze op de juiste manier zullen reageren.

Noch de Verenigde Staten noch Iran willen die grotere oorlog waar Netanyahu op doelde, dus hebben ze samen een (ongeschreven) plan in elkaar geflanst om die te voorkomen. Iran zou zijn tegenaanval lanceren en zijn eer bewijzen, maar superieure Amerikaanse en Israëlische technologie zou het aantal Israëlische slachtoffers laag genoeg houden zodat Washington Netanyahu kon weerhouden van verdere vergelding.

Twijfel je aan deze analyse? Te slim voor de helft? Overweeg dit: net toen de Iraanse tegenaanval werd gelanceerd, gaf de Iraanse missie bij de Verenigde Naties de volgende verklaring vrij: "De militaire actie van Iran was een reactie op de agressie van het Zionistische regime tegen onze diplomatieke gebouwen in Damascus. De zaak kan als gesloten worden beschouwd.

"Mocht het Israëlische regime echter nog een fout maken, dan zal de reactie van Iran aanzienlijk strenger zijn. Het is een conflict tussen Iran en het schurkachtige Israëlische regime, waarvan de VS zich MOET AFzijdig houden!"

Met de stilzwijgende medewerking van Washington is dat resultaat bereikt. Er komt geen grotere oorlog - tenminste, voorlopig niet - hoewel Netanyahu nog wel wat kaarten heeft om uit te spelen. Goed gedaan, allemaal. Maar er is één onvoorzien gevolg van deze uitgebreide poppenkast. Iran ziet er nu uit als een papieren tijger, tenminste voor het grote publiek thuis en elders.

Militaire professionals zijn het daar niet noodzakelijk mee eens. Drones zijn bijzonder kwetsbaar voor onderschepping (zoals Oekraïne elke dag demonstreerde voordat het Amerikaanse Congres de wapenleveranties afsloot), en Israëls David's Sling- en Arrow-systemen zijn zeer efficiënt in het tegenhouden van ballistische raketten. Bovendien deed Iran waarschijnlijk niet erg zijn best.

Niettemin is slechts één zevenjarig meisje gewond (en ze is niet eens Joods) voor een aanval met 300 wapens een verrassend laag trefpercentage, en de Iraniërs voelen misschien de behoefte om de geloofwaardigheid van hun wapens te herstellen door een succesvolle operatie ergens anders (maar niet Israël) in de nabije toekomst.

De belangrijkste prijs van deze operatie is dat Netanyahu hiermee een groot succes kan claimen en de publieke aandacht kan afleiden van de afschuwelijke situatie in de Gazastrook. Zelfs de kunstmatige hongersnood die het gebied nu teistert, zal een tijdje genegeerd worden. Een echte oorlog tussen de Verenigde Staten en Iran zou echter veel erger zijn geweest. Voldoende voor vandaag...

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer