Toen mijn buurman Licinio, een toegewijde communist, me uitnodigde om met hem mee te gaan naar Lissabon voor de 50e verjaardag sinds de val van Antonio Salazar's "Estado Novo" dictatuur, kon ik de kans niet voorbij laten gaan om de dag door te brengen met mijn goede vriend en alle Portugezen om het succes te vieren van wat een robuust en gezond model is geworden voor een succesvol voortgaande democratie. Ik had iets nodig om te vieren, aangezien ik slechts een paar dagen daarvoor met afgrijzen op het nieuws had gezien hoe de duistere krachten van het autoritarisme krachtig in actie kwamen tegen universiteitsstudenten en faculteiten in heel Amerika om de stemmen van democratie, mensenrechten, vrije meningsuiting, liberaal denken en academische vrijheid actief te onderdrukken en de kop in te drukken.

Voor Amerikanen klinkt het misschien een beetje als een paradox dat een toegewijde communist de democratie viert, maar de ideeën achter regeringssystemen zijn altijd nogal eendimensionaal geweest voor een volk dat zich voornamelijk laat leiden door soundbites en marketingstrategieën. Hier in Portugal bepaalt politiek niet iemands karakter, noch verdeelt het mensen in fragmenterende nationale cohesie, of tast het de trots aan om gewoon Portugees te zijn.De mensen hier gaan op de verkiezingsdag met hun politiek naar de stembus en gaan dan naar huis om vreedzaam hun leven te leiden met vrienden, buren en dorpsgenoten, ongeacht op wie ze hebben gestemd. Communisten, socialisten, conservatieven, religieuzen en niet-religieuzen delen maaltijden, werk, drankjes aan de bar en gesprekken in de belangrijkere context van hun gewone leven. Mijn buren, de communist Licinio, de meer conservatieve familie Santos, de Jehova's Getuigen naast me en wie er nog meer in onze kleine plattelandsstraat wonen, genieten allemaal van elkaars gezelschap. In triest contrast hiermee bepaalt de politiek in Amerika iedereen en dicteert ze alles tot ver buiten de verkiezingsuitslag. Van onderwijs tot gezondheidszorg tot milieu, eten, muziek, entertainment, recreatie en zelfs badkamers, Amerikanen zorgen ervoor dat ze zich rechtvaardiger voelen dan de Amerikanen aan de overkant van de straat, uitsluitend afhankelijk van waar en hoe hun politiek ligt.

Sinds de vreedzame "Anjerrevolutie" in Portugal eindelijk democratie bracht aan de bevolking, is het merkwaardig om te zien hoe de Verenigde Staten en Portugal totaal verschillende richtingen zijn ingeslagen met betrekking tot de mate waarin hun bestuur, zowel nationaal als internationaal, democratie, mensenrechten, de rechtsstaat, constitutionele integriteit en het bevorderen van betere gelijkheid en kansen voor hun burgers (en voor anderen over de hele wereld) naleeft.Terwijl Portugal vasthoudt aan de democratische overtuigingen die de 25 april-revolutie beloofde, is Amerika langzaam veranderd in conservatief autoritarisme, niet anders dan dat van het voormalige dictatoriale regime van Salazar waar de Portugezen zich vijftig jaar geleden van bevrijdden.

Na de gebeurtenissen van 1974 heeft Portugal een verkiezingssysteem in stand gehouden dat democratisch eerlijk en evenwichtig is in combinatie met het zo goed mogelijk voorzien in onderwijs, gezondheidszorg en kansen voor haar burgers. De VS, hebben daarentegen hun kiesstelsel zo aangepast dat Amerikanen uit de middenklasse en de lage inkomens er weinig of niets van profiteren, waardoor het begrip van een representatieve democratie in het gedrang komt. Volgens twee onafhankelijke onderzoeken van de universiteiten van Princeton en Northwestern uit 2014 is de VS in wezen geen democratie meer.Uit het onderzoek van de universiteiten bleek dat "Citizens United" campagnefinancieringswetten van de VS in feite een oligarchie hebben gemaakt. Kortom, de rijke klasse en speciale belangengroepen kunnen de verkiezingen controleren en bepalen wie ze in het ambt willen zien. Het laatste wat een oligarchie wil doen is zorgen voor onderwijs, gezondheidszorg en kansen voor burgers. Dat geld verdwijnt in hun eigen zakken. Dit systeem is onbetwist gebleven, of er nu een Democratische of Republikeinse president in het Witte Huis zit of een conservatieve of liberale meerderheid het Congres domineert.

Een andere cruciale factor waardoor Portugal democratischer is geworden dan de VS, is dat het land, ondanks het feit dat het deel uitmaakt van de grotere EU-gemeenschap, zijn volledige onafhankelijkheid als soevereine staat heeft weten te behouden zonder dat het overmatig wordt beïnvloed door een vreemd land dat zijn eigen belangen zou ondermijnen. Er is geen lobbygroep die namens een buitenlandse mogendheid de focus van de Portugese regering controleert, waardoor de Portugese burgers mogelijk geld en middelen kwijtraken die ze nodig hebben.Daarentegen wordt de VS helaas gedicteerd door een vreemd land dat onvervalste macht en invloed heeft met betrekking tot vrijwel alle facetten van het Amerikaanse bestuursorgaan. Onnodig te zeggen dat dit land Israël is. AIPAC, de American Israel Public Affairs Committee (voorheen de American Zionist Committee for Public Affairs) is een van de machtigste politieke lobbygroepen in de VS, die zich inzet voor een pro-Israël beleid, de belangen van Israël en zijn burgers door middel van directe beïnvloeding van Amerikaanse politici en Amerikaanse verkiezingen. Het is slechts één van de vele pro-Israël lobbygroepen in Amerika. Het resultaat hiervan is de onuitgesproken verplichting van Amerika om elk jaar miljarden dollars naar Israël te sturen, waarmee het gratis universele gezondheidszorgsysteem van dat land, gratis universitair onderwijs en betaalbare huisvesting voor zijn burgers wordt ondersteund, terwijl Amerikanen aan hun lot worden overgelaten. Israël speelt ook een centrale rol in zijn invloed op het buitenlands beleid van de VS en op beslissingen die worden genomen bij de Verenigde Naties (of internationale wetten nu worden geschonden of niet).Bovendien kan uit de recente gebeurtenissen van de afgelopen weken worden opgemaakt dat Israël ook een sterke invloed heeft op de binnenlandse aangelegenheden van Amerika, zoals blijkt uit het neerslaan van pro-Palestijnse protesten op universiteiten in heel Amerika. In combinatie hiermee zijn vrijwel alle medianetwerken in Amerika eigendom van en worden gecontroleerd door pro-Israël zionistische ideologen, die het Amerikaanse publiek voeden met wat zij willen dat het hoort.Zo te zien is de VS een gehouden natie die haar vermogen om voor zichzelf te denken en te handelen heeft verloren.... dat wil zeggen, totdat universiteitsstudenten van de oost- tot de westkust besloten de zaken in eigen hand te nemen om te proberen Amerika terug te brengen naar waar het zou moeten zijn.

Aan al deze verontrustende gedachten over Amerika dacht ik op 25 april in de trein met Licinio naar Lissabon, maar ze spoelden snel weg toen we eenmaal op straat waren en de democratie in volle glorie werd getoond toen Portugezen van alle rangen en standen, alle politieke partijen, alle kleuren en leeftijden, alle perspectieven samenkwamen om een natie te vieren die samen solidair is voor henzelf, maar ook voor degenen over de hele wereld die niet zo fortuinlijk zijn als zij. De vlaggen van Portugal en Palestina waren overal.De trommels van de democratie en de stemmen tegen de onderdrukten klonken luid en galmden over de Avenida da Liberdade en daarbuiten. De representatieve rode anjer, de bloem van de vrijheid, sierde de kleding van de aanwezigen. Op een gegeven moment bracht het hele tafereel me tot tranen.Dit is wat Amerika zou moeten zijn, dit is wat Amerika zou kunnen zijn: een model voor de hele wereld om te zien en na te volgen, om naar te leven en om voor te leven. 25 april is niet zomaar een dag, maar een roep om een betere wereld. Lang leve de democratie! Lang leve de Anjerrevolutie!