Dus waarom zou het hebben ingestemd met een staakt-het-vuren dat niet permanent is?

De Israëlische premier Binyamin Netanyahu was en is absoluut vastbesloten om de oorlog voort te zetten. Hij verklaarde op zaterdag dat met of zonder staakt-het-vuren "We Rafah zullen binnengaan en de resterende Hamasbataljons zullen uitschakelen." Zijn baan en misschien zelfs zijn vrijheid hangen af van het voortduren van de oorlog, zelfs als er een tijdelijk staakt-het-vuren zou zijn.

Maar Israël kan Hamas ook niet dwingen om genoegen te nemen met minder dan een permanent staakt-het-vuren. Hamas is niet afhankelijk van steun van buitenaf en kan vanuit zijn tunnels zo lang blijven vechten als nodig is, waarbij het relatief weinig schade aanricht maar elke vorm van stabiele vrede onmogelijk maakt.

Er is maar één macht van buitenaf die een staakt-het-vuren zou kunnen opleggen: de Verenigde Staten. Maar zolang Joe Biden vasthoudt aan zijn onvoorwaardelijke loyaliteit aan Israël, ongeacht hun gedrag - zelfs ongeacht zijn eigen herverkiezingsvooruitzichten in november - zal Netanyahu vrij blijven om elk voorstel voor een staakt-het-vuren te saboteren.

Dus daar zijn we dan: perma-oorlog. Afgezien van het oude adagium dat stelt dat als je plausibel kunt zeggen "Dit kan niet eeuwig doorgaan", er logischerwijs op een dag een einde aan moet komen. Welke dag hangt af van één van deze drie mannen die van gedachten verandert: 'Bibi' Netanyahu, Hamasleider Yahya Sinwar of Joe Biden.

Sinwar leeft vermoedelijk nog in de tunnels onder Rafah. Hij is nu de onbetwiste leider van Hamas: het doorslaande succes van zijn strategie om Israëlische burgers in hun bed af te slachten, waardoor Israël werd verleid tot een grootschalige invasie van de Gazastrook, betekent dat hij niet langer hoeft te buigen voor de standpunten van het hogere Hamasleiderschap in ballingschap in Qatar.

Zijn aanval heeft de Israëlisch-Arabische alliantie, waarvan de 'Abraham-akkoorden' van Donald Trump de voorbode waren, al gedwarsboomd. Wat overblijft, is het herstellen van de positie van Hamas als absolute politieke machthebber in de Gazastrook, en daarvoor heeft hij een permanent staakt-het-vuren nodig dat gepaard gaat met een volledige Israëlische terugtrekking uit dat gebied.

Dit is zijn onwrikbare eis geweest bij elke onderhandeling over een staakt-het-vuren, en het is moeilijk in te zien waarom hij dit ooit zou veranderen.

Dan is er 'Bibi' Netanyahu, wiens politieke carrière zeven maanden geleden in ongenade had moeten eindigen toen hij er niet in slaagde om de verwoestende aanval op Israël van 7 oktober te voorzien en te voorkomen. Hij is een echte politieke tovenaar die de publieke verontwaardiging over de aanslagen heeft gemanipuleerd in steun voor een wraakoorlog - opnieuw onder zijn leiding - tegen de daders van die gruweldaad.

Netanyahu hangt ook een waarschijnlijke veroordeling wegens corruptie boven het hoofd en mogelijk zelfs gevangenisstraf als hij zijn ambt verliest, om nog maar te zwijgen van een officieel onderzoek naar zijn vooroorlogse acties dat de restanten van zijn reputatie zou vernietigen. Dit is geen man die zal handelen in het hogere belang van de natie; hij zal zich ten koste van alles vastklampen aan de macht.

Om aan de macht te blijven moet Bibi de oorlog op zijn minst tot een soort 'overwinning' voortzetten, dus hij kan onmogelijk een compromis sluiten met de eisen van Hamas. Daarom is hij nu vastbesloten om Rafah aan te vallen, de laatste relatief intacte stad in Gaza. Het is geen Stalingrad, maar symbolisch dient het zijn doel goed genoeg.

Dan blijft alleen Joe Biden over om deze oorlog te beëindigen, en dat zou hij zeker kunnen doen als hij dat zou willen. Israël is zo afhankelijk van Amerikaanse wapens, geld en zelfs directe militaire steun (zoals in het recente neerhalen van bijna alle Iraanse raketten die op het land worden afgevuurd) dat het echt geen nee kan zeggen.

Een Amerikaanse interventie die een permanent staakt-het-vuren oplegt, zou niet alleen Netanyahu ten val brengen. (Zijn coalitie zou onmiddellijk uiteenvallen.) Het zou de buitenspelzetting van Hamas moeten omvatten, de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, en Amerikaanse veiligheidsgaranties voor iedereen in de regio.

Biden's nostalgie naar het oude Israël is ongetwijfeld een factor in zijn terughoudendheid om in te grijpen, maar elke verstandige Amerikaanse president zou terughoudend zijn om zo'n enorme en riskante verbintenis aan te gaan. Het zou gemakkelijk in zijn gezicht kunnen ontploffen, en er is geen dankbaarheid in de politiek.

Aan de andere kant verlengt niet-ingrijpen de oorlog alleen maar en versnelt het de erosie van Biden's politieke steun in eigen land. Als je voor de keuze staat: verdoemd als je het doet of verdoemd als je het niet doet, is het soms de beste keuze om het wel te doen.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer