U podstaw tej decyzji Centrum Arbitrażu Administracyjnego (CAAD) leży sprawa szwedzkiej pary, która zmieniła miejsce zamieszkania na Portugalię w 2011 r., przy czym oboje zostali zarejestrowani w systemie podatkowym Non-Habitual Resident (NHR) na okres 10 lat (od stycznia 2011 r. do grudnia 2020 r.), a w 2021 r. stwierdzili, że nie są już w stanie korzystać z tego systemu i nie mogą go odnowić.
W związku z niemożnością przedłużenia - w 2012 r. zmiana prawa określiła, że reżim jest przyznawany na okres 10 lat - deklaracja IRS dotycząca ich dochodów za 2021 r. nie mogła być już składana w ramach reżimu NHR, co skutkowało zapłatą należnych podatków w wysokości 186 116,84 euro.
Po tym, jak Urząd Podatkowy i Celny (AT) odrzucił ich skargę kwestionującą ocenę - a organy podatkowe oparły swoją odpowiedź na fakcie, że w świetle obowiązującego prawa nie ma już możliwości przedłużenia okresu NHR - para udała się do CAAD, twierdząc, że ze względu na status NHR uzyskany w 2011 r. mieli prawo do korzystania z okresu ważności wynoszącego 10 kolejnych odnawialnych lat, który wykraczał poza rok 2020.
W swoim wystąpieniu do CAAD para zażądała zwrotu zapłaconego podatku i odsetek wyrównawczych, wskazując jako wartość przedmiotu sporu kwotę 130 004,85 euro - co odpowiada wartości ugody, której zamierzali uniknąć.
W decyzji CAAD z listopada 2023 r. stwierdzono jednak, że AT "dokonała prawidłowej wykładni prawa i nie dopuściła się żadnego bezprawia, dokonując zaskarżonego rozliczenia i odrzucając wniesioną przeciwko niej skargę".
Zgodnie z NHR, pracownicy wykonujący zawody z listy uznanych za mające wysoką wartość dodaną płacą stawkę IRS w wysokości 20%. Emeryci byli początkowo zwolnieni z podatku IRS w Portugalii, ale prawo zostało zmienione i obecnie podlegają 10% podatkowi.