De planeet draait om een ster met de fantasierijke naam K2-18, ongeveer 120 lichtjaar van hier. Hij bevindt zich in de 'Goudlokje-zone' van de ster, waar leven theoretisch zou kunnen gedijen omdat de temperatuur het mogelijk maakt dat water vloeibaar blijft. (Het zal niet bevriezen of verdampen).

Planeet K2-18 b is veel groter dan de aarde (8,6 keer groter), maar heeft een atmosfeer die kooldioxide en methaan bevat, die beide vaak door levende wezens worden uitgestoten - en ook dimethylsulfide, een spoorgas dat zeker een sterke 'biomarker' voor leven is. Op aarde wordt het uitsluitend geproduceerd door leven, voornamelijk door plankton dat in waterlichamen leeft.

K2-18 b behoort tot een nieuw benoemde 'Hycean'-categorie van grote, met oceanen bedekte planeten met een waterstofrijke atmosfeer die rond zwakke dwergsterren cirkelen (zodat ze gemakkelijker te zien zijn). Het is een beetje zoals de dronkaard die zijn autosleutels zoekt onder het straatlicht ("omdat het licht daar beter is"), maar het laat astronomen veel potentiële kandidaten voor leven zien.

Dr. Madhusudhan is begrijpelijkerwijs opgewonden ("Het is verbijsterend"), maar tegelijkertijd professioneel voorzichtig. Er zijn meer waarnemingen van de James Webb-telescoop nodig om de "voorzichtige" vondst van dimethylsulfide te bevestigen, maar hij voelde zich zeker genoeg om dit te zeggen:

"De samenstelling van de atmosfeer vertelt ons dat... er een oceaan onder ligt. Het is erg moeilijk om anders aan die samenstelling te komen. Planeetbrede oceanen en een waterstofatmosfeer zijn precies de juiste omstandigheden om leven te herbergen dat vergelijkbaar is met wat we op Aarde zien."

Het is een triomf ('We hebben leven gevonden!'), en tegelijkertijd helemaal geen verrassing ('Wat had je verwacht te vinden?').

Als slechts één op de miljoen planeten leven zou herbergen, zouden er alleen al in dit sterrenstelsel ongeveer een half miljoen planeten met leven zijn. Er zijn meer dan dertig sterrenstelsels in onze Lokale Groep, en in totaal wel twee biljoen.

We zijn er tot nu toe in geslaagd om slechts 5.000 planeten te zien, en NASA zegt dat 200 daarvan potentieel bewoonbaar zijn. Er zijn dus waarschijnlijk heel veel plekken met bacteriën en misschien zelfs algen en kwallen. Maar wat als slechts één op de miljoen bewoonbare planeten op een gegeven moment een beschaving heeft?

Dat is ongeveer de juiste verhouding voor de aarde: onze beschaving is ongeveer 4.500 jaar oud; de planeet is ongeveer 4,5 miljard jaar oud.

Als beschavingen echt zo schaars zijn, dan zijn wij op dit moment misschien wel de enige in dit sterrenstelsel en zouden er op dit moment niet meer dan twee biljoen beschavingen in het hele universum zijn. Geeft je een speciaal gevoel, nietwaar?

Maar laten we teruggaan naar de buurt. Tenzij er een manier is om de kosmische snelheidslimiet (de lichtsnelheid) te omzeilen, zal de mens nooit veel verder reizen dan de dichtstbijzijnde sterren, en zelfs die zijn waarschijnlijk te ver. Er is echter een project in ontwikkeling om de dichtstbijzijnde ster van dichtbij te onderzoeken.

De ster is een rode dwerg genaamd Proxima Centauri, staat 4,2 lichtjaar van ons vandaan en een van zijn planeten, Proxima b, bevindt zich in de bewoonbare zone van de ster en is ongeveer net zo groot als de aarde. We weten niet eens of het een atmosfeer heeft, maar het zou leuk zijn om er wat meer over te weten - en Breakthrough Starshot werkt eraan om er een sonde naartoe te sturen.

Breakthrough Starshot is een particulier gefinancierd voorstel om een vloot van duizenden kleine sensor 'chips' op een enkele reis naar Proxima Centauri te sturen om meer informatie over die planeet en zijn zon te krijgen. (De hoge aantallen zijn om onderweg veel uitval toe te laten).

De eerste impuls zou komen van een reeks lasers op de grond met een bereik van gigawatt die tegen de lichtzeilen duwen die de chips dragen. Dat zou de chips tot 20% van de lichtsnelheid brengen en de rest van de reis zou op cruise gaan.

De lancering is gepland "binnen de volgende generatie", en de aankomst twintig jaar later (plus nog eens vier jaar om de gegevens terug naar de aarde te sturen). En natuurlijk, als je het voor Proxima Centauri b kunt doen, kun je het voor elk ander interessant hemellichaam doen: er is geen extra brandstof nodig.

De technologie om dit te doen bestaat nu nog niet, maar de volgende of tweede volgende generaties van bestaande technologieën zouden waarschijnlijk volstaan. Er zijn geen conceptuele sprongen nodig. Geduld en doorzettingsvermogen zijn essentieel - maar als deze vogel niet vliegt, vliegt een andere wel.

Niets kan het proces nu nog stoppen, behalve een kernoorlog of een ineenstorting van het klimaat. Het is dus zeker een misschien.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer