Maal rondom 'n agterwater

Net noord van Rego, in die munisipaliteit Celorico de Basto, is daar 'n indrukwekkende versameling gerestoureerde meulens wat gesamentlik bekend staan as die Moinhos de Argontim. Dit is die soort plek wat my kan laat slaag. Ons het die klein bruin en wit teken deur die jare baie keer na die meulens oorgedra, altyd met 'n belofte om 'volgende keer' te besoek, maar dit was eers op een warm Sondag dat ons eintlik die hoofpad af gekom het om te gaan kyk. Dit adverteer homself as 'n kringloop van tien watermeulens wat langs die klein Bugio-rivier versprei is, en ons het besluit dat 'n wandeling langs die rivier om die tien meulens te ondersoek, 'n goeie middagete voor die piekniek-eetgereg sou wees

Dit is wat ons gedink het, maar die werklikheid was ietwat anders. Dit was alles baie maklik om die plek te vind - net 300 meter van die pad af - maar nadat ons aangekom het, het ons gevind dat die museum-cum-inligtingsentrum stewig gesluit was en ons het gevind dat toegang tot die meulens self baie beperk was. Daar was niemand anders aan nie, wat dit redelik vreeslik gemaak het.

Sommige van die paaie langs die rivier was ernstig oorgroei en ek was spyt dat ek nie die machete in die motor gesit het nie, want die roete in albei rigtings, stroomop en stroomafwaarts, gou onbegaanbaar geword het. Ons het gegaan waar ons kon, met dapper geïgnoreer die skeur van ramme op blootgestelde vlees, en kon nege van die tien geboue tel, maar kon slegs die helfte daarvan bereik - en hulle was almal

Die ligging van die tiende bly tot vandag toe 'n raaisel. Skaamte.

Skrywer: Fitch Oâ'connell;

os ek gesê het, kyk ek daarvan om na die masjinerie te kyk wat hierdie dinge laat werk: die houttande en kaste, die ysterspindle, die handgekruifde slakhekke, die leervasremme. Die beste wat ek kon doen, was om deur die vensters te staar en die glas af te drup. Die meulens langs die Bugio was hoofsaaklik besig om graan te maal - en daar is 'n geskiedenis daarvan op daardie plek wat teruggaan tot die elfde eeu, hoewel een toegewy was aan die pers van olywe, terwyl die grootste een 'n ou Serraã§ã£o de madeiras was, 'n saagmeul wat aangedryf word deur twee indrukwekkende

Moinho de á¡ ¡gua

Die amptelike naam vir 'n watermeul in Portugees is moinho de à ¡gua, maar 'n woord wat gereeld gebruik word vir hulle is azenha. Ek het nie besef totdat ek na inligting oor die meule op 'n ander plek gesoek het dat azenha na 'n spesifieke tipe watermeule verwys nie. Die ander tipe meule is 'n rodizio, wat volgens my ervaring (en dié van baie ander) 'n term is wat gewoonlik gereserveer is vir 'n groot vleisbuffet in Brasiliaanse styl. Die verskil is eenvoudig; 'n azenha beskik oor 'n vertikale waterwiel en 'n Rodãzio spog met 'n horisontale een. Die horisontale wielmeul is die eerste keer in die tyd van die Romeinse besetting bekendgestel en vir 'n lang tyd was dit die mees algemene vorm van meule in die land vanweë hul relatiewe gemak van konstruksie, aangesien hulle nie 'n ratmeganisme benodig nie.

Skrywer: Fitch Oâ'connell;

Daar was 'n bietjie skaduwee piekniekarea by die haastige rivier en ons het besluit om ons middagete te eet en te wag. 'N Vervaagde kennisgewing aan die deur van die ou saagmeinligtingsentrum het voorgestel dat iemand om twee daar sou wees, hoewel dit nie gesê het op watter dag, maand of jaar hierdie groot gebeurtenis kan plaasvind nie. Dit kon net so gesê het dat iemand op twee of op 'n ander tyd daar mag wees of nie as die lig reg was en die wind nie uit die ooste waai nie en die kat nie ontwurming nodig het nie. Of iets. Maar ons kon nie 'n beter plek gekies het vir middagete nie, so ons het 'n bietjie quiche en slaai ingetrek terwyl ons by 'n kliptafel gesit het met uitsig op die meuldam. Die geluid van lopende water voeg altyd 'n strelende agtergrond by en dit is oorgedek deur 'n lieflike lied van 'n verborge voël, 'n warbler van 'n beskrywing, glo ek

Ons aandag is gevang deur 'n paar elektriese blou naalvlieë wat betrokke was by 'n hoogs komplekse en stallerige dans, met blare wat op die wateroppervlak dryf, 'n paar riete en 'n bietjie mos as hul verhoogstel gebruik het. Ons was nie die enigstes wat hulle kyk hoe swaai en fluif, sekerheid en lente nie. 'N Smaraggroen naalvlieg het op 'n takkie sit en hulle ook gekyk. Sy het ongetwyfeld later huis toe gegaan en gekla oor die Blues wat weer uitgewys het en hoe verleenlik hulle was

Twee horlosies het gekom en gegaan en ook die half by twee en daar was geen teken dat die plek oopgemaak is nie. Daar was inderdaad geen teken van iemand nie. Uiteindelik het ons besluit om by die res van die wêreld aan te sluit, die wêreld wat hoofsaaklik uit warblers, naalvlieë, sluithekke en waterwedrenne bestaan het nie. As u daaraan dink, iemand wat aankom het om sleutels te klip om deure oop te maak, sou die spel gebreek het, so miskien het ons 'n gelukkige ontsnapping gehad. Ek het onlangs ontdek dat die meulens op die punt is om opgeknap en opgerig te word vir besoekers. Ek hoop hulle onthou om die publiek in te laat.

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell